[/justify]

Zaiste to była bardzo pamiętna noc. Mróz szczypał niemal identycznie jak teraz. Nikt nie spodziewał się, że będzie to ostatnia noc dla wszystkich... wszystkich oprócz mnie. Ja jeden przeżyłem masakrę w mojej rodzinnej wiosce. Uratowało mnie tylko to, że matka wysłała mnie po drewno do pieca, ponieważ ktoś dzień wcześniej wykradł nam zapasy drewna. Pomyśleć, że to właśnie dzięki nieuczciwości ludzkiej mam teraz okazję stać tu, w środku skutej lodem krainie i nieść spokój światu opanowanym przez potwory. Tak. Potwory. Sam mógłbym sobie równie dobrze nadać to miano. Moje metody są nowatorskie i niezbyt akceptowane, ale nikt nie zarzuci mi braku skuteczności. Kolejna misja była już za mną. Stałem i nasycałem się bólem wywoływanym przez mróz. Pozwoliłem sobie jednak przyodziać niezbędny do przetrwania w takich warunkach strój. Koniecznie biały i to nie bez powodu. Odwróciłem się by spojrzeć na moją bestię - Voro. Na jego widok odczuwałem swego rodzaju nienawiść, podziw i coś na rodzaj przywiązania. To chyba jedyny smok, który w pełni mnie rozumie. Jesteśmy tacy podobni co z lekka mnie przeraża. Uśmiechnąłem się lekko tworząc w głowie obrazy zjadanych przez niego ludzi. Dobrze wykonywał swoją pracę więc należał mu się szacunek. Coś jednak musiało zakłócić mój spokój. Francuski smok szybujący na niebie. Kurier? Zapewne tak. Nie widzę innego wytłumaczenia, dlaczego ktoś z Francji miałby się tu zapuszczać. Wiedziałem już, że dostanę nowe rozkazy. Tak jak przypuszczałem wysłannik podszedł do mnie i zadał ośmieszające pytanie. - Sądzę, że wyrobiłem sobie pospolity wizerunek na całą Rosję i nie tylko. Na tyle, by nie zadawać takich durnych pytań - odparłem wysilając się na dość łagodny ton. W końcu miałem dobry humor. Po jego propozycji nie do odrzucenia skinąłem głową akceptująco. Nie byłem fanem odmrożeń. Strasznie dużo z tym problemów. Poszedłem z nim do środka. Kiedy przekroczyłem próg i poczułem jak mróz zanika zdjąłem kaptur z twarzy. Ciekawiła mnie reakcja człowieka, który zapewne nigdy nie miał okazji mi się przyjrzeć, na blizny, które zdobiły moją twarz. Wyciągnąłem do niego dłoń. Oczywiście nie by się przywitać, ale by odebrać wiadomość dla mnie. Gdzie tym razem pośle mnie Car?

Viktor

Miejsce do którego dotarła było bardzo zimne. Nic dziwnego, że ludzie niechętnie się tu zapuszczali. Latem może się zrobić trochę bardziej tłoczno, ale póki co miała pewnie spokój. Dopóki nie wleci komuś do wioski jak to miało miejsce całkiem niedawno. Szkoda, że jednak tamten zdobiony nóż nie był godzien jej uwagi. W miarę zbliżania się nocy zaczęło się jeszcze ochładzać. To już moment, gdy temperatury nawet jej doskwierały dość poważnie. Na szczęście znalazła sobie na noc miejsce, gdzie będzie zabezpieczona przed wiatrem i zakryta przed wzrokiem, więc będzie mogła spokojnie odpocząć. Ewentualny śnieg ze środka wypchnęła na zewnątrz dodatkowo robiąc kopiec przed wejściem. Jeśli nie było w środku to zgarnęła trochę tego, który był wokół żeby dać sobie osłonę jeszcze z tej strony i ograniczyć w ten sposób ucieczkę ciepła ze środka. Wtedy wsunęła się do takiego iglo i umościła na twardej zamarzniętej ziemi, zwijając się tak, by zakryć łapy, a pysk schowała pod skrzydłem. Nieduża przestrzeń, w której się ukryła izolowała od wiatru, ale też zatrzymywała sporą część ciepła, więc powoli, stopniowo wnętrze się ogrzewało. Jednak zanim zdążyła zasnąć usłyszała serię dźwięków. Jakiś odległy jazgot ranionego stworzenia, a następnie po pewnym okresie ciszy łopot smoczych skrzydeł i charakterystyczne dla lądowania „łup”. Do tego zapach krwi. Wyjrzała ostrożnie na zewnątrz czy może zobaczy sylwetkę tego smoka. Potem zerknęła w stronę nieba. Z tego co wiedziała, pogoda bardzo się spaskudzi. Postanowiła jednak wyjrzeć bardziej i sprawdzić co to za smok i co mu jest. Nie zamierzała przecież odchodzić daleko, więc będzie mogła wrócić. Tak przynajmniej jej się wydawało.

Biela

Czas się kurczył, jednak Biela nie zamierzała tego tak zostawić. Jak na razie wszystko pobudzało jej ciekawość. Co to był za smok? Co tu w ogóle robił? Nie pasował na smoka, który po prostu tutaj żyje, większość była zdecydowanie większa i wyglądała na bardziej dopasowaną do panujących tu warunków. Podeszła bliżej i wtedy usłyszała jak pyta o jakiegoś Arno, kimkolwiek on był. Czyżby to był jeden z tych smoków pomagających dwunogom? Nie widziała jeszcze lin na nim. -Hej, możesz wstać?- spytała podchodząc jeszcze trochę -Zbliża się zamieć, musimy się schować.- dodała. Używała tego samego języka, w którym on mówił. Jej krykówka była ciasna na dwa smoki, ale też dwa ciała szybciej ją nagrzeją. Przesunie się trochę tą zaspę przed wejściem i powinno to być wystarczająco, by przeżyć noc. Jeśli smok był agresywny, po prostu go zostawiła. To nie był stan, w którym mógłby jej zagrozić. Nie chciał pomocy to nie. Więcej miejsca dla niej. Jeśli zaakceptował jej pomoc, zaprowadziła go do swojej kryjówki. W razie potrzeby pomogła tam dotrzeć. Wyraźnie się spieszyła. Mimo wszystko nie chciała zastać zamieci na zewnątrz. Taki lasek, choć wytracał część z prędkości wiatru i zatrzymywał cześć śniegu, nie był w stanie ochronić przed faktyczną burzą śnieżną. Na miejscu pomogła mu się wysunąć tak, by zostało trochę miejsca dla niej. Jeśli jego rany wyglądały bardzo źle, polizała je. Jeśli czas pozwolił poprawiła przednią ścianę "iglo" i wsunęła się obok tamtego. Pewnie oboje wystawali, jednak najważniejsze było ukrycie skrzydeł. Głowę zawinęła tak, by nozdrza też się ukryły.

Kiedy znalazłem się w środku poczułem lekką ulgę. Podobnie jak kurier również pozbyłem się rękawic i rozgrzałem zesztywniałe dłonie kilkakrotnie zamykając je w pięść i otwierając. W końcu przyjąłem kopertę i sprawnie ją otworzyłem nie zważając na to, czy przypadkiem nie podrę wiadomości. Byłem nieco zbyt niecierpliwy, to fakt. W duchu miałem nadzieję, że ruszę za granicę. Kocham Rosję jednakże czułem, że moje czyny muszą wypełznąć poza granicę ojczystej ziemi, by świat zaznał mojej sprawiedliwości. Mój wzrok wreszcie sięgnął pierwszych słów. Jakże głębokie wtedy było moje rozczarowanie. Zacząłem dochodzić do kilku wniosków, mianowicie, albo cesarz przestał mnie doceniać, albo rzeczywiście brakuje nam zadań... Zapoznałem się z dokładną lokalizacją, Rosję znałem jak własną kieszeń. Razem z Voro dotrę tam raz dwa. Na dodatek ta wzmianka o pomocniku... Chyba będę musiał życzyć Carowi powrotu do zdrowia. Mój wzrok po raz kolejny zawitał na kurierze. Można było go porównać z panującym tutaj zimnem. - Pozdrówcie Cara ode mnie jak będziecie wracać. Raz dwa uporam się z zadaniem - po tych słowach wyciągnąłem dłoń po zapłatę. Mam nadzieję, że głupek sam domyśli się co ma mi przekazać. Nie zamierzałem prosić się o pieniądze. Po tym udałem się coś zjeść i zabrać prowiant na drogę. Mimo, że zadanie wyglądało na banalnie proste, mój profesjonalizm kazał mi mieć się na baczności tak czy siak. Postanowiłem przygotować się bardzo dobrze na praktycznie każdą ewentualność. Kiedy nastał już wieczór udałem się do Voro. Widząc mnie od razu wiedział co się święci. Jedynie prychnął, a ja już wiedziałem, że w duchu skacze z radości, gdyż wie, że sobie trochę podje i się wyszaleje. Zwinnym ruchem zająłem miejsce na jego grzbiecie i wzbiłem się w powietrze. Czas dokonać świętej masakry.

Biela Viktor Chia

Gdy dowiedziała się o zaproszeniu do pałacu i upewniła się, że to nie jest głupi żart, zaczęła się zastanawiać dlaczego spotkał ją ten zaszczyt. Coś musiało się ostatnio wydarzyć, że właśnie teraz ją wybrali. Próbowała skojarzyć to z rozmowami z klientami i nowymi osobami albo nietypowymi zamówieniami. Nie stresowała się przed wizytą w pałacu, nie czuła też zbytniej ekscytacji, jedynie zwykłą ciekawość. Dostanie zadanie, które wykona najlepiej jak potrafi. Mimo wszystko poświęciła sporo czasu na wybór stroju, którym zachwyci pałacowych gości. Pomarańczowe kimono w żółte kwiaty na pięknie połyskującym materiale. W wykwintnie ułożoną fryzurę wplotła kwiaty wiśni oraz złotą spinkę. Kilka pierścionków zdobiło jej smukłe palce. A zestaw materiałów, który miała zabrać do pałacu kupiła na ostatnią chwilę, co nie znaczy że wybór był byle jaki. Wchodząc do sklepu z wypełnioną kiesą wiedziała już, co kupi. - Jeśli tylko jesteś gotowy, Méihuā - odpowiedziała uprzejmie smokowi. Gdy schylił się, umożliwiając jej wejście, wspięła się na jego grzbiet i usadowiła się na nim. Po chwili zapytała. - Byłeś kiedyś w pałacu, Méihuā? Ja jeszcze nigdy. Z daleka wygląda wspaniale, co dopiero w środku...

-To Twój dwunóg?- przekrzywiła łeb -Nie widziałam go i w takich warunkach już go nie znajdziemy. A teraz chodź, zaraz zrobi się bardzo zimno. Dobrze, że poszedł za nią. Miała nadzieję, że nie umrze od ran. Czemu? Tak po prostu, szkoda smoka. No i wciąż była ciekawa, miała do niego dużo pytań. Ranami zajęła się po swojemu. Przede wszystkim chciała wiedzieć czy są bardzo poważne, jednak w obecnym układzie nie miała do końca jak tego sprawdzić. Gdy zasnął, ona czuwała jeszcze chwilę, ale w końcu też położyła głowę na łapach i odetchnęła, zamykając oczy. Spała jak zwykle czujnie, gotowa przebudzić się na każdą zmianę warunków. Do wycia wiatru szybko przywykła, ale każdy wyróżniający się z tego dźwięk był w stanie przerwać jej sen. Obudziła się już po zakończeniu wichury. Zerknęła na smoka obok. Pewnie jeszcze spał. A żył? Spojrzała na jego boki czy unosiły się i opadały. Potem upewniła się, że zaspa ładnie odgradza ich od świata i zasnęła jeszcze na trochę, teraz już trochę spokojniej, choć wciąż obudziłoby ją gdyby ktoś próbował przedostać się przez śnieżną zaspę, którą zamieć usypała na ich iglo.

Chia Biela

Nareszcie nastał dzień i Biela mogła spokojnie wyjść na zewnątrz. Znaczy, zaraz po przebiciu się przez grubą warstwę zbitego śniegu. Starała się nie zepsuć całej ściany, a chociaż tyle, by móc się rozejrzeć i może nawet wyjść na coś zapolować. Mimo to uderzył w nią ziąb, aż się zatrzęsła, ale lubiła to. Lubiła chłód, lubiła śnieg pod łapami i to wrażenie jakby tysiące małych igiełek naciskało lekko na jej skórę. Czuła się wtedy lepiej, żywiej. Jakby mogła zdobyć cały świat i nawet się nie zmęczyć. Uwielbiała też to czyste powietrze po zamieci, a nawet słońce odbijające się od śniegu i wypalające oczy. Obejrzała się na tego smoka, co go sprowadziła ze sobą. Teraz, w świetle mogła ocenić jak bardzo jest z nim źle. Jeszcze żył, a rana już nie krwawiła, co było dobrą wiadomością. Gorzej, że nim to się zagoi w zadowalającym stopniu będzie musiało minąć parę dni, a może nawet tygodni. Szturchnęła go delikatnie łapą. -Hej.- mruknęła. W razie potrzeby powtórzyła jeszcze kilka razy aż go obudziła -Ja lecę załatwić coś do jedzenia. Ty tu zostań.- poleciła -I może opisz mi tego swojego dwunoga. Jeśli go zobaczę, sprowadzę tu.

Biela

Miałem już dość śniegu i mrozów. Mimo tego, że nie czułem zbytnio zimna lecąc na Voro widok pokrytych śniegiem obszarów przyprawiał mnie o ból głowy. Kiedy zobaczyłem cel mojej podróży uśmiechnąłem się do siebie. Dałem znać tej poczwarze, że jesteśmy na miejscu i rozkazałem wylądować mu niedaleko wioski. Potrzebowałem chwili wytchnienia. Poza tym do nocy był jeszcze kawałeczek. To właśnie wtedy planuję zaatakować, kiedy to po całym dniu smoczyska zlecą się do gniazda by odpocząć. Powinno pójść łatwo. Voro musiał poczekać jeszcze chwilę na jedzenie. Naje się do syta kiedy już skończymy robotę. Wiem, że uwielbia mięso innych smoków. Oby te nie były zbyt mizerne. Kiedy zszedłem z jego grzbietu ruszyłem w stronę osady. Musiałem uzupełnić nieco zapasów. Szedłem przed siebie mierząc ukradkiem ludzi, których mijałem oraz budynki. Gdzieś tu musiała być gospoda. Miejsce, gdzie można przysiąść, zdjąć ubrania i zasmakować alkoholu.

-Spokojnie, leż.- poleciła mu widząc jak próbuje się podnieść. -I mów normalnie. Nie rozumiem języka Twojego dwunoga.-dodała gdy zaczął coś opowiadać zupełnie niezrozumiale. Wtedy na szczęście przeszedł na smoczy. Wciąż mówił dziwnie, ale generalnie była w stanie ogarnąć to co miał do przekazania. Przynajmniej częściowo. Jego rana była niepokojąca, choć wyglądało, że nie będzie zbyt upierdliwa w leczeniu, przynajmniej jak na jej stopień. Jednak faktycznie nie mogła go na zbyt długo zostawić. Gdy wyszła, przysypała wejście przynajmniej częściowo. Poleciała na polowanie. Niby jadła w miarę niedawno, ale nie zaszkodzi. Tym bardziej, że trudno było powiedzieć jak dawno tamten jadł. Jednak dobrze ponad godzinę lotu nie dała żadnego rezultatu. Nie zauważyła nic godnego uwagi. Musiała wrócić bez niczego, bo nim będzie w tamtej wioseczce, zdąży jej zamarznąć. Wróciła więc. Lądując spróbowała złamać jedno z drzew na skraju zagajnika lub chociaż jeden większy konar uważając, by nie uszkodzić przy tym kryjówki. Chciała mieć coś łatwiejszego do chociaż drobnego zakrycia wejścia. Z tym wróciła. Pierwsze co, to sprawdziła czy tamten smok wciąż dycha i spojrzała na stan rany, który pewnie znacznie się nie zmienił przez ten czas. Jeśli coś zaczęło z niej płynąć to powąchała, by sprawdzić co to. -Nic nie znalazłam.- powiedziała w progu -Nie było też śladów Twojej walki. Tym trudniej było chociaż ocenić gdzie mógłby pójść ten Arno.- spojrzała na jego wyraz pyska, potem znowu na ranę. Jeśli płynęła z niej tylko krew, to ostrzegła, że zaszczypie, ale pomoże i polizała ranę. Następnie położyła się obok niego. -Jak Cię nazwał?- zainteresowała się nagle.

Dla Chii wszytko to było nowe i bardzo ją ciekawiło, rozglądała się bez przerwy, jakby nie chciała, by cokolwiek jej umknęło. Miała nadzieję zwiedzić dokładniej te cudowne ogrody, jeśli tylko będzie taka możliwość. Zobaczywszy Lung Tien Xianga starała się nie przyglądać zbyt nachalnie jego bliznom, choć zerkała w ich stronę dość często. - Lung Tien - rzekła z szacunkiem i skinęła mu głową.

Viktor Biela

(Kursywą zaznaczone są wypowiedzi gracza) Chia - Za czym tęsknisz najbardziej? -Przykro mi, że ich straciłeś - rzekła szczerze zasmucona.

-Nie powinieneś…-zaczęła widząc, że próbuje wstać, ale i tak się podniósł. Prychnęła niezadowolona. Z taką raną naprawdę powinien odpoczywać. Tyle dobrego, że w pełnym świetle mogła ocenić ją lepiej -Mogę najpierw się temu przyjrzeć? Żebyś po drodze nie spadł.- powiedziała już spokojniej, podchodząc, by faktycznie obejrzeć jego obrażenia. Był w stanie wstać, ale będzie mógł sam wystartować? Jak już będzie w powietrzu, to potem lot już spokojnie do lądowania o ile nikt ich nie zaatakuje. -Jestem sama. Nie boję się ludzi, bardziej ich reakcji.- odpowiedziała mu w międzyczasie -Nie wiem gdzie jest ta wasza kryjówka, ale tak czy inaczej może być bezpieczniej polecieć na południe. Przy górach zaczynają się lasy, lżej tam. Mniej ludzi, więcej zwierząt.- planowała jakoś niedługo wracać. Może niekoniecznie teraz-zaraz, ale musiała się upewnić, że jej jaskinia jest nadal bezpieczna. -W ogóle wygodnie w tym?- zainteresowała się patrząc na te jego pasy, nie da się ukryć, że z jakimś rodzajem obrzydzenia. Nie chodziło o to, żeby go obrazić. Po prostu ona sobie nie wyobrażała w takim czymś siedzieć choćby kilka minut, co dopiero całe życie. W końcu polecieli. Biela dopasowała się do jego tempa i obserwowała jak sobie radzi. W razie czego spróbowała mu pomóc w miarę stabilnie trafić na ziemię.

Czego innego mogłem spodziewać się po miejscu zapomnianym przez bogów? Śmierć i ubóstwo musiały być cnotami tego zapyziałego miejsca. Kroczyłem powoli rozglądając się za odpowiednikiem karczmy. W takim miejscu jednak zastałem jej opłakaną wersję. Cóż. Nie można wybrzydzać. Nie w takich okolicznościach. Wszedłem do środka i o mało nie zamordowałem wzrokiem człowieka, który ośmielił się podnieść na mnie głos. Naszła mnie ochota by go wychłostać... jednak jeszcze większą ochotę miałem na wódkę. Podszedłem do lady. Kaptur wciąż zasłaniał moją twarz. Nie byłem pewny, czy ci ludzie mogliby we mnie rozpoznać "Carskiego Kata". Może to i lepiej? Liczę podświadomie na to, że ktoś mnie sprowokuje do nieludzkich czynów. - Priviet. Pół litra czystej - rzuciłem do kobiety. Moje uszy wyłapały rozmowę toczącą się za moimi plecami. Niby nic ważnego... a może jednak? W mojej głowie powstawał już plan. Może wcale nie będę musiał szukać smoków? Może dam im się znaleźć? Zaoszczędziłoby to wiele czasu... Oblizałem swoje wargi podświadomie. Czułem już w ustach krew... Cholera. Przegryzłem sobie wargę...