Nowy esemes, od Jasmine. Wspomina ciacha. Chyba trzeba znowu zabrać ją do cukierni, zaczyna tęsknić za słodyczami. Ale pomijając jasminowy znak jakości, nazwa zespołu także przykuwała uwagę. Ciary. Alice ich znała, a przynajmniej kojarzyła z jedną czy dwie piosenki. Które z kolei zasługiwały na jej osobisty muzyczny znak jakości. Zresztą, nawet jakby kompletnie nie znała zespołu (i jakby byli brzydcy), to i tak miałaby ochotę pójść. Wolny weekend, trzeba go czymś zapełnić na ostatnią chwilę. Koncert będzie w sam raz. Poza tym. Piątek. Dużo ciężkiej, męczącej pracy. Na koniec jesień tak bardzo, mroczno, pochmurno. Ogółem troszkę przygnębiające. Nie że nie lubiła swojej pracy. Uwielbiała ją, uwielbiała ten budynek, tak piękny, z taką fascynującą historią (opakowaną dodatkowo w tajemnicę, jak całe miasto zresztą), nie zamieniłaby się na nic innego. Ale. Ale trzeba się rozerwać, szczególnie teraz, o świcie jesieni. A może lepiej przesiedzieć weekend w domu, przy świecach i książce, koc, kanapa, poduszka, pełen relaks? Tak debatowała sama ze sobą po drodze do domu. Niemal u celu dostrzegła kogoś, kto być może pomoże jej w rozwiązaniu tego dylematu. Ash. Natychmiast zaczęła planować. Jeśli uda jej się go namówić, to ona poinformuje o tym Jenny, ta z kolei na pewno się ucieszy i też przyjdzie na koncert. I wszystko już będzie zależało od niej. Miała nadzieję, że Jen to doceni. Tak jak na pewno doceniała milczenie. Och, jak bardzo musiała się powstrzymywać, aby nie zacząć radośnie plotkować o zakochanej. Ale to była Jenny, a Jenny, tak jak Jasmine, są chronione. Często przed sobą nawzajem też (i Alice, i Jen były pewne, że Jas nie miała takich skrupułów). - Hej - zagadała - jest okazja roku, świetny zespół rockowy, Ciary, gra dziś o 21 w Rebel Pub. Jakbyś przypadkiem nie wiedział co zrobić z tak uroczym dniem... Trzymała w myślach kciuki za to, że się zgodzi. I za to, że Jenny z nim chociaż porozmawia. Wydawał się w porządku, z całego serca kibicowała przyjaciółce. I kibicowała sobie, aby udało jej się odegrać rolę perfekcyjnej skrzydłowej.

Rachel przyglądała się chwilę rozmawiającemu Paulowi. Cokolwiek to było, czyjkolwiek był to telefon, z pewnością Paul jej o wszystkim opowie. Uśmiechnęła się do siebie na zniecierpliwienie Sandry. Tolerowała je tak, jak toleruje się psiego pierda w pokoju pełnym gości. W końcu to nie jej wina. Była starsza, nieco nerwowa, i często ciężej było jej się skupić. Postanowiła jej jednak nie przeszkadzać i w razie czego upomnieć Paula. Rachel miała ciężką przypadłość anatomiczno-architektoniczną - cały pokój na głowie. Wiedziała że jeśli Sandra zawali swoją pracę, posiedzą nad tym obydwie. A wtedy o jakimkolwiek wyjeździe, wraz z wyjazdem z parkingu instytutu, będzie mogła zapomnieć. Rachel niemal się nie odzywała, towarzysząc mężczyznom w drodze przez korytarz. Kompletowała informacje. Zresztą, swoją, niekoniecznie nietypową diagnozę, miała jeszcze zanim dotarli na miejsce. - Czy ktoś w ogóle pobrał próbkę krwi zanim postanowiliście go naćpać? - zapytała gdy wchodzili po schodach. Było oczywiste że jeśli chcieli określić, co chłopak zażył, należało ograniczyć ilość środków którymi go nafaszerują. A w szczególności wtedy, gdyby faktycznie padł ofiarą nietypowego ukąszenia, i wymagane byłyby dodatkowe badania toksykologiczne. Skoro nie wiedzieli co, ani kiedy go ukąsiło, dowolne środki mogły zareagować z toksynami owada czy węża w dowolny sposób. Nie zamierzała krytykować lekarza za brak odpowiednich środków bezpieczeństwa. Doskonale wiedziała że w takim miejscu jak to wyzwaniem codziennym jest zapalenie płuc czy połknięcie przez dziecko sąsiada guzika od płaszcza. Gdy chłopak zaatakował lekarza, przywarła do ściany jak sparaliżowana. Miała czym się obronić. Ale jakkolwiek z szarpaniny z naćpanym młodzieńcem kadra zdoła się wytłumaczyć, to ze śmiertelnego porażenia go paralizatorem już nie. A jeśli jej przypuszczenia noszą choć cień prawdy, w obecnej chwili taka broń mogła chłopaka zabić. Początkowo nie wchodziła tak pewnie do sali. Być może to ona nie wiedziała czegoś o epidemiach, ale jej zdaniem frywolne bieganie jedynie w kitlu wokół zarażonego nijak nie kojarzyło się z rozsądkiem. A Rachel bardzo lubiła rozsądek. Głównie dlatego że dzięki niemu ludzie dożywali sędziwego wieku. - Paul, błagam cię... - pokręciła głową, słysząc jego uwagę. - Dziś takie zęby robią każdemu kto ma zbędne 30 dolarów. - powiedziała. Od jakichś sześciu lat panowała moda na wilki, wampiry, elfy, duchy, wilkołaki i inne pradawne straszydła, więc co mniej inteligentni ludzie płacili by się w takowe zmienić. I czasem straszyli starsze, pobożne obywatelki wężowymi oczyma, wszczepionymi pod skórę rogami, oślimi uszami, i innymi durnymi zmianami, w chwilach wolnych skarżąc się po sieci, że dyskryminujący pracodawcy nie chcą ich zatrudniać na reprezentacyjnych stanowiskach. Rachel zawsze miała się za tolerancyjną osobę, i nie wtrącała się w cudze wybory. Jednak osobiście uważała, że niszczenie swojego wyglądu człowieka na rzecz wzbudzenia tygodniowego szoku u kilku pijanych kolegów, ma tyle samo wspólnego z rozumem. co picie wody z klozetu. Przyjrzała się z troską nieprzytomnemu lekarzowi, ale ten miał już opiekę. Byla mocno zawiedziona. Z opowieści Paula naprawdę wyglądało to na ciekawy przypadek. Na pewno ciekawszy niż samotne dogrywanie vloga, przy jednoczesnych próbach przekonania kota, by zszedł z laptopa, co udawało się jedynie czasami. - Panowie, należałoby uprzedzić pozostałych. Chłopak z pewnością nie jest ostatni... - spojrzała na Paula, na Marcusa. - Nie wiem gdzie się uchowaliście, ale młody miał wszystkie objawy długotrwałego przedawkowywania kleju. Pewnie mu się w zwidzie wydawało że jest jakąś strzygą czy diabłem. Zresztą, jeśli nie pobraliście mu krwi, nie ma jak przebadać moczu, to możemy gdybać do rana, bezskutecznie. - westchnęła spoglądając bezradnie na Paula. Właściwie, nie było jeszcze tak późno. Wizja spędzania z Paulem czasu na zakupach, na których godzinami będzie przebierał w towarach sklepów sportowych, nim w końcu jako specjalista od przygód wszelakich wybierze dla siebie najważniejszy atrybut podróżnika - plecak, nie nastrajała jej zbyt pozytywnie. Jednak wolała to zmilczeć. Paul zdawał się być wrażliwy na krytykę, lub przynajmniej jej, Rachel, tak się wydawało. Odsunęła go na bok. - Teraz już przynajmniej wiesz, czemu wolę pracę w zamkniętym pokoju instytutu. Naprawdę przyjechaliśmy tutaj, w piątkowy wieczór, oglądać wyskoki naćpanego chłopca? - uśmiechnęła się, już w duchu szykując się na bardzo długi wieczór zakończony utknięciem na jakimś odludziu w wyniku pomylenia drogi, jak podczas ostatniej wielkiej wyprawy surwiwalowej. Skoro nie zamierzała zarażać Paula swoim mocno wykrzywionym optymizmem, spojrzała na niego z wyczekiwaniem, co też zaproponuje. Ten układ trwał od kiedy Rachel pamiętała. To Paul był inicjatorem wspólnie spędzanego czasu, a ona była tego fachowym krytykiem. Do perfekcji doprowadziła umiejętność znajdowania dziur, nieścisłości i niewygód w każdym pomyśle mężczyzny. Zawsze również idealnie udawało jej się wybrać na to moment. Odpowiadało jej to. Podczas gdy Paul planował, ona mogła skupić się na rzeczach bardziej pożytecznych.

Cheryl nie miała szans, by w czwartek pójść spać przed północą. Nawet jeśliby spróbowała, to i tak SMSy i wiadomości z komunikatora nie pozwoliłyby jej zasnąć. Za każdą nową wiadomością uśmiechała się go ekranu. Jednak poczucie obowiązku wzięło górę i w końcu położyła się do łóżka. Noc miała niespokojną, pomimo że położyła się zadowolona z życzeń. Sen miała szybki, bo nim się obejrzała, to obudziło ją pikanie komórki, a zaraz po tym pukanie do drzwi. Wstała i z uśmiechem przywitała matkę. - Dziękuję- odpowiedziała na życzenia. Ton głosu miała spokojny i melodyjny. Już dawno nauczyła się, że własnie to działa na matkę, która jak zwykle pospiesznie mówi co jest do zrobienia. Po szybkim, acz miłym przywitaniu dziadków, solenizantka z zegarkiem w ręku załatwiała wszystkie wizyty po kolei. Stylistka, fryzjerka i makijażystka. Dziewczyna w pewnym momencie miała chęć na manifest, w wyzywającym stroju, jednak potem zaniechała tego. Przecież matka nie dałaby wtedy jej żyć. Ostatecznie wybrała turkusową sukienkę do kostek. Dużo falbanek i wzory w kwiaty dawały dziewczęcy efekt, zarazem był to strój elegancki i grzeczny. Jedynie czerwone paznokcie były ekstrawagancją w tym zestawie. Podczas przymiarek Cheryl tęsknie spoglądała na drzwi do swojej sypialni. Tam, poza ciekawskimi oczami rodziców mogła zagłębić się w wymyślony przez siebie i znajomych świat. Jednak dopiero u fryzjerki mogła spojrzeć na telefon, by przeczytać maile z życzeniami od znajomych z sieci. Tak jak i przeczytać założenia nowej sesji. Spodobało jej się, że mogłaby się wcielić w czarodziejkę. Już myślała jakie umiejętności i cechy charakteru dać nowej postaci. W głowie układała jej mroczną historię i wymyślała nazwiska sprzymierzeńców i wrogów. Cheryl uwielbiała wymyślać nie tylko nowe postaci do gier literackich, ale też dokładała do nich całą otoczkę. Rodzinę, miejsce zamieszkania, być może i całą wioskę, z której dana bohaterka pochodzi. Wszystko ze szczegółami. Dużo czasu spędzała na przygotowaniu się do sesji, by nikt nie zagiął jej podczas rozgrywki. Gdy fryzjerka układała jej włosy, Cheryl w notatniku układała spis treści do historii, by nie zapomnieć swoich wszystkich pomysłów.

Otworzyła drzwi do pokoju i niemal upuściła walizkę, stojąc jeszcze w progu. Łał. Nie żeby była jakąś fanką luksusów, ale pokój zdecydowanie przypadł jej do gustu. Brenda odłożyła walizkę i z rozbiegu przeskoczyła skrzynię, lądując na łóżku - takie chrzciny nowego lokum. Poduszki porozsypywały się po pokoju, omal nie przewracając lampy. Dziewczyna próbowała ją złapać i w konsekwencji ta zamiast upaść na szafkę, jak zapowiadał jej kąt przechylenia, spadła na podłogę. Brenda podniosła ją, ze skrzywioną miną oglądając wygięty abażur. Spróbowała go wyprostować, czego konsekwencją było pojawienie się małego rozdarcia. Ustawiła lampę tak, by nie było tego widać i czym prędzej wyszła na korytarz, by zapobiec dalszym zniszczeniom. Podeszła do drzwi z numerem 111. Zajrzała ostrożnie, czy Nigel już śpi. Oczywiście już od wejścia dało się słychać głośne chrapanie. Nic dziwnego, skoro prowadził niemal całą drogę. Nawet cztery kubki kawy nie miały szans, gdy jego głowa zetknęła się z poduszką. Rozejrzała się po jego pokoju, jednak okazał się mniej księżniczkowy od jej własnego. Szkoda, straciła temat do żartów. Udała się więc do Sama. Widziała światło wyłaniające się spod drzwi, więc tym razem zapukała. Nikt jednak nie odpowiedział. Wsunęła głowę przez drzwi i rozejrzała się. 

Fryzura Jasmine Thorne

Claudia Saylor na codzień.

Rachel zerknęła na Paula rozbawiona. - Był przedwiecznym wampirem. Oznaczył sobie nasze dusze i nie spocznie, dopóki nie doprowadzi nas do zguby. Uuuuu! - zażartowała ze śmiechem. - Jeśli nie był naćpany, tym gorzej dla niego, ale wówczas to też robota dla psychiatry, a nie dla nas. - dodała. Wnętrze auta faktycznie odcinało od zła panującego poza nim. Nie cierpiała takiej pogody. Od razu czuła, jak bolą ją uszy - nawet jeśli miała na sobie czapkę. A od kilku dni pogoda zmuszała do przeproszenia się z typowo jesiennymi częściami garderoby. Jednak świadomość, że to dopiero wrzesień, skłaniała raczej do tęsknoty za latem, i kazała na czapkę spoglądać jak na przestępcę odbierającego wolność. Skinęła głową, gdy Paul proponował zimne, lub ciepłe piwo. Sama miała ochotę na grzańca, niekoniecznie piwnego, by po prostu wyciąć sie z dzisiejszego dnia i skupić na relaksie. Trochę z wyrozumiałością obserwowała jak Paul, zaaferowany wyjazdem, przegląda telefon. Sama trzymała się zasady, by telefon wyciągać wtedy, gdy nie rozmawia się z kimś przy piwie. Nie mając ochoty na przeglądanie karty dań, w której i tak wszystko było z mięsa, zamówiła po prostu to samo. Po omówieniu plecaków, upomnieniu przyjaciela by tym razem zatankował jakby naprawdę zarabiał, a nawet zaoferowaniu opłacenia całego paliwa, byle by go tylko nie zabrakło, znów pojawiły się ich ulubione tematy zastępcze. Paul starał się jak mógł by się nie nudziła. I widziała to. Zresztą gdyby nie on, nie wytknęła by nosa z domu. Lub jeszcze lepiej - z pracy. Co w jej przypadku, przypadku osoby która wciąż, mimo dorosłości, odrabiała jakieś zadania domowe, na jego wychodziło. Czasem wyrzucała sobie, że jest kiepską przyjaciółką skoro nie podziela jego entuzjazmu. Czeka na gotowe. Ale z drugiej strony, najwyraźniej podawanie tego gotowego sprawiało mu przyjemność. Z wyjątkiem chwil jak ta, gdy dłubał w telefonie, a ona z braku zajęcia gapiła się na cudze stoliki. Spoglądała ukradkiem na mężczyznę, który jej się przyglądał. Owszem, był ciekawy, co mogła stwierdzić zupełnie nieutralnie, ale to ją krępowało. Zapewne on jej spojrzenie odbierze inaczej. Jak na ironię losu. - Co? A, tak. I tak proponuję wziąć gruby zimowy sweter i kurtkę przeciwdeszczową. Wiele miejsca ci nie zajmie. Pamiętam jak ostatnio brakowało nam czegoś ciepłego jak utknęliśmy nie wiadomo gdzie autem. Pamiętasz? - uśmiechnęła się do siebie. Zastanawiała się co zabrać na wyprawę. Przez chwilę zapomniała o mężczyźnie, ale piekące skrępowanie powróciło gdy tylko Paul odszedł od stolika. Zerknęła jeszcze raz, by upewnić się, że mężczyzna darował sobie spoglądanie. Zna go? Nie zna? Chyba nie zna. Więc czego on od niej chce? Może to jakiś wariat? Jednak mężczyzny już przy stoliku nie było. Już miała sięgać po telefon, jako panaceum na nudę, gdy nagłe pojawienie się przy stoliku natrętnego obserwatora wyrwało ją z własnych przemyśleń. Uśmiechnęła się grzecznie. Widocznie odebrał to jako zachętę. Obserwowała uważnie, jak odsuwa talerz Paula, jak jej się przygląda. Zaczął całkiem nieźle. Zaciekawił ją. Wzmianka o motorze zadziałała jakby chlusnął na nią piwem. Naprawdę? "Przy dużym czarnym motocyklu". Jak to zabrzmiało! Jasne, już biegnie, tylko zapłaci... Obejrzała się za mężczyzną. Nie żeby nie intrygowała ją wizja nocnej przejażdżki na motorze. Zupełnie nie o to chodziło. Tak to niech sobie podrywa nastolatki w klubie. - No, kolego. Twój sprzęt chyba nieprędko wyjedzie z parkingu - powiedziała do siebie, skoro nie zamierzała go obrażać przy stoliku. Wyjrzała w stronę, w którą udał się Paul. Kiedy do cholery wróci? Odwróciła się nieco na krześle. Udawała że pisze smsa, ale w rzeczywistości zrobiła dyskretnie zdjęcie, które opatrzyła notatką z datą i godziną. Tak na wszelki wypadek. Tak dla bezpieczeństwa. To było małe miasteczko, i nic tu się nie działo. Ale rozsądek podpowiadał Rachel, że nie ma miejsca w którym NIGDY się nic nie dzieje. A jego tu wcześniej nie widziała. Lepiej było dmuchać na zimne. Kto wie co to za persona. W końcu były tutaj i ładniejsze od niej. Choćby kelnerka. A on postanowił "wyratować ją od nudnej randki". To było dla niej podejrzane. Tyle że Rachel nie przyszła tu sama. Czy naprawdę mężczyźni musieli walczyć o kobiety jak bezdomni o przecenę kurczaka? Nawet nie wiedziała, czy to odwaga, czy bezczelność niedoszłego randkowicza. Przez chwilę Rachel wyobrazila sobie, jak by to było. Wsiąść z nieznanym mężczyzną, na jego nieznany "duży czarny motocykl" i jechać gdzieś. Bez planu. Bez sprawdzania pogody w telefonie. Bez rozmów o pracy i licytowaniu się na wnioski. W filmie pewnie byłoby to ciekawe. W życiu - nierozsądne, szalone, i niebezpieczne. A Rachel lubiła swój rozsądek, z czego wybitnie często zdawała sobie sprawę. Zadała sobie po raz tysięczny pytanie, czego właściwie chce od życia. Narzekała na nudę. Los podstawił jej przystojnego mężczyznę, który proponował nocną przejażdżkę na motorze, pewnie w jakieś ciekawsze miejsce niż to nieszczęsne siedzenie pasażera w jego maszynie. A ona spodziewała się morderstwa, porwania, otrucia i sprzedaży nerki. Poczuła się jak dziwak. Chwilę po tym to wyobrażenie zastąpiło inne. Nadąsana mina Paula, który poświęcił się bez reszty zaplanowaniu tego wyjazdu. Jakby od tego zależało życie. Paul kiwający w spokoju głową, ze wzrokiem jakby miał się rozpłakać, ale trzymający fason. Odwożący ją do domu, i udający że nic się nie stało. A później? Oglądający samotnie telewizję przez weekend, i odpowiadający zdawkowo na smsy. Samo wyobrażenie przyprawiło ją o taką dawkę nieokreślonego żalu, że nie byłaby w stanie iść stąd dokądkolwiek indziej niż z nim do auta. Schowała telefon. Zagrożenie udokumentowane. Pogrzebała widelcem w talerzu. Upiła piwa. Wyjrzała ponownie za Paulem. Gdzie on się u licha podziewał? Dopiero gdy wrócił, uspokoiła się. Sprawdziła jeszcze dyskretnie zdjęcie w telefonie. W takim świetle, w tej komnacie drewna, mogło wyjść różnie. - Wiem że zawsze kręcę nosem. Ale czy nie moglibyśmy stąd iść? Skoro ma nie padać, równie dobrze możemy od razu szykować się do wyjazdu. Lub jeśli wolisz zajrzeć najpierw do klubu. I nie chodzi o baraninę. Jest w porządku. Jakoś straciłam ochotę by tu siedzieć. - nie zamierzała ukrywać przed Paulem dlaczego chce stąd uciec, ale to nie była informacja na teraz. Paul, cóż, wśród wszystkich jego zalet poke zystą był marnym. Wyglądałoby co najmniej głupio gdyby skarżyła mu się z pełną powagą, że ktoś zaproponował jej randkę. W końcu ona w randki Paula też nie wnikała. Rzuciła ukradkowe spojrzenie w miejsce, w którym siedział mężczyzna. Starała się by Paul tego nie zauważył.

Wysłuchiwanie zarzutów Katherine na pewno nie zaliczało się do najprzyjemniejszych rzeczy w rozpoczynającym się dniu. Może miała trochę racji, ale jednak trochę przesadzała. Im też zależało na zespole. Gdyby wiedziała, że nie da rady ogarnąć się do koncertu, nie piłaby! W końcu jest dopiero piętnasta, a ona już czuje się o niebo lepiej. Spakowała kosmetyki i ciuszki na koncert, a na razie włożyła modnie podziurawione jeansy, nieodłączną czapkę z daszkiem, na którą i tak jeszcze narzuciła kaptur od bluzy.

Solenizantka bardzo namęczyła się by wykiwać bystrą, młodszą kuzyneczkę. Ostatecznie sprawiła, że dziewczynka się zniechęciła, a ona sama zniknęła w swojej sypialni. Oczywiście podczas zabawy zmieniała w myślach ubiór, jak tylko wpadła do garderoby to wywaliła prawie wszystkie ciuchy, by znaleźć odpowiedni strój. Wcisnęła się w ciasne rurki i założyła botki na wysokim obcasie. Na zmianę fryzury i makijażu nie było już czasu. Wychodząc nadal miała na sobie suknię z urodzin. Wymknęła się z domu i wsiadła do samochodu kolegi. Cheryl słysząc wiadomość o zjawieniu się Claudii, zmarszczyła nieznacznie brwi. - Cudownie, też się cieszę, aż podskakuję z radości - mruknęła i rozsiadła się na siedzeniu. Dziewczyna wykorzystała zapatrzenie się chłopaka w telefon i zdjęła z siebie sukienkę. Pod spodem miała czarny biustonosz. Spojrzała kątem oka na kolegę z roku, nie patrzył, więc wyjęła z torebki koronkową koszulkę i włożyła na siebie. - Nie gap się w ten telefon- upomniała Jaya i pacła dłonią w ekran, tak by urządzenie upadło na jego uda. Jay powoli odwrócił głowę w jej stronę. Jego dłonie wciąż wisiały w powietrzu, w miejscu, gdzie przed chwilą trzymały jego telefon. Jego twarz wykrzywiła się w przerysowanym grymasie dziecka. Z niezadowoleniem wydął usta i spojrzał na nią dużymi, pokrzywdzonymi oczami. Potem jednak uśmiechnął się znacząco i nachylił z lekka w stronę Cheryl. - Może miałem patrzyć na twój mały striptiz? Cheryl pokręciła z niedowierzaniem głową i pokazowo rzuciła sukienkę w Jaya. - A bo uwierzę, że dałbyś się na to złapać.- zaśmiała się i łobuzersko wystawiła mu język. - Przecież wiesz, że nie mogłabym tak wyjść z "imprezki urodzinowej" - zrobiła gest cudzysłowia na palcach- z kijem w dupie.- dodała. Jay podniósł sukienkę dwoma palcami jakby to był oślizgły gad i rzucił ją na tylne siedzenie. Odpisał na komórce jak zwykle, ignorując znowu wszystko wokół, w tym Cheryl. Gdy skończył, podłączył telefon do głośników w samochodzie, wypełniając go dźwiękami nowego utworu Ciar. Zapalił silnik. Bez ostrzeżenia nagle ruszył, uśmiechając się w swój charakterystyczny sposób - z koniuszkiem języka między zębami. Przyspieszenie wcisnęło dziewczynę w siedzenie. Cheryl zawsze lubiła szybka jazdę, jednak w wykonaniu Jaya wszystkie odczucia potęgowały się, jakby nawet prowadzić potrafił lepiej i sprawniej. Jednak zamiast skupić się na koledze albo jeździe, jej myśli powędrowały do Claudii. Nie pamiętała kiedy, ale w pewnym momencie, już w podstawówce obie zaczęły ze sobą rywalizować, aż w końcu czuć niechęć do siebie. Matka Cheryl wyłapała, że początkowo koleżanka Claudia ma lepsze oceny z francuskiego i tym Abigail "motywowała" córkę by była lepsza, poprzez ciągłe porównywanie ich stopni. Pod koniec podstawówki zmęczone rywalizacją dziewczyny pogodziły się. Jednak po wakacjach i przejściu do szkoły średniej ich relacje znów się ochłodziły. Cheryl nie wiedziała co się stało, a jak pytała Claudii o przyczynę była zbywana. Ostatecznie ich relacje skończyły się na "Cześć" - "Cześć". Podekscytowanie Cheryl narastało, jednak nie spodziewała się, że spotkają Claudię ubraną w takim stylu. BA! Nie spodziewała się, że w ogóle spotkają Claudię, dopóki Jay jej brutalnie nie uświadomił. Jednak dziś były jej urodziny, nic nie mogło jej zepsuć dnia, więc schowała zaskoczenie za uśmiechem i przywitała się. - Cześć. Wyglądasz naprawdę... inaczej, dobrze, ale inaczej- Po przywitaniu się i oczywiście po żartach Jaya, nastąpił moment pochwalenia się zdjęciami. Cheryl ogarnęła delikatna zazdrość i żałowała, że też nie mogła być szybciej w pubie. - To derpowe masz fajniejsze- zaśmiała się, ale nie kpiąco, a serdecznie. Dziewczyna również przyjrzała się barmance. - Coś Ty jej zrobiła? Matkę zabiła?- Jak Jay odciągnął Claudię na bok Cheryl przez chwilę miała kwaśną minę. To były jej urodziny, on ją zaprosił, a teraz zostawia samą! jak śmie! Już ona się na nim kiedyś odegra. Z nudów weszła na chat i napisała swoje żale: Sadima: Nosz jasna cholera, książę znów okazał się być dupkiem. Wkurza mnie to już. Pffffff Sadima: Cześć Wam. Sadima: Wiem, ze o tej porze prawie nikogo nie ma.. Sadima: Al' Sadima: ALE I Sadima: Szlag Sadima: *Ale Sadima: Ale i tak napiszlam, co myslalam Sadima: Kurde, co się ze mną dziś dzieje? Sadima: *napisałam || *myślałam Sadima: Dobra... Spadam, bo tu nikogo nie ma. :< Cheryl na czacie uzewnętrzniała się, jednak nigdy nie napisała niczego co mogłoby się skojarzyć, że Sadima to ona. Jaya nazwała księciem, bo często jak ją denerwował, to narzekała na niego w sieci. -No wreszcie, ileż można na Was...- przerwała zdanie, gdy zobaczyła, że Claudia wróciła sama. - A gdzie go wywiało? On koniecznie chce byśmy zaraz skoczyły sobie do gardeł? A może filmuje to z ukrycia? Claudia obejrzała się za Jayem. No tak, teraz nie otrzyma już od nikogo pomocy. Musi jakoś dogadać się z Cheryl sam na sam. - Zdaje się, że musiał coś załatwić. Oczywiście na ostatnią chwilę... - zamrugała, uśmiechając się uprzejmie, bez przesadnych emocji, po czym nagle zrobiła się bardzo niezręczna. - Wszystkiego najlepszego, Cheryl! Nic dla Ciebie nie mam, ale mogę zrobić Ci fajne zdjęcia z basistą, jeśli chcesz. A po koncercie może uda nam się złapać też resztę. - Tak, ja już znam te jego żarciki. Zaraz wyskoczy zawiedziony, ze nie szarpiemy się za włosy.- mimo wszystko próbowała rozładować sytuację. - Dziękuję - odpowiedziała. - Nie oczekuję prezentów. Chcę dziś dobrze się bawić.- rozejrzała się za basistą. - Myślisz, że uda nam się przepchać?- - Chodź - przez chwilę wyglądała jakby chciała złapać Cheryl za rękę, ale może wcale o tym nie pomyślała. Po chwili przeciskały się już przez tłum. Mężczyźni ustępowali im miejsca, śledząc wzrokiem seksowne stroje, kobiety w sumie nie miały wyboru, bo Claudia parła do przodu, przesmykując się zwinnie niczym łasica. Gdy stanęły na przedzie, rozgarniając niezadowolone fanki, zapewne próbujące flirtować z muzykiem, blondynka odezwała się do niego: - Cześć, to znowu ja. Sam uśmiechnął się do niej, z lekka rozproszoną miną, pewnie każdy coś od niego chciał i trudno było mu się skupić na jednej rozmówczyni. Claudia wskazała na Cheryl, stojącą razem z nią w pierwszym rzędzie. - Koleżanka ma dziś urodziny, może mogłaby dostać jakieś specjalne zdjęcie? - Jasne - padła odpowiedź. Sam nachylił się do Cheryl i dziewczyna po chwili znalazła się w jego ramionach, trzymana jak księżniczka. Claudia natychmiast zaczęła robić zdjęcia. Cheryl była zaskoczona, że Claudia tak skutecznie się przecisnęła do samego Sama. Tak samo jak z dużą łatwością zaznajomiła się z nim. Nie zdążyła się przywitać, gdy jej położenie się zmieniło. Zarzuciła ręce na szyję Sama. -Miło mi Cię poznać- wyszeptała mu do ucha nim odwróciła głowę do obiektywu. Była tak mocno podekscytowana, że aż czuła serce walące jej w klatce piersiowej. Fanki z pierwszego rzędu aż pisnęły z zazdrości. - Wzajemnie - odpowiedział Samuel z uśmiechem. Cheryl mogła poczuć zapach jego wody kolońskiej, która kojarzyła się ze świeżym górskim źródełkiem. Po kilku zdjęciach ostrożnie odstawił dziewczynę na ziemię. - Chcesz urodzinowy autograf? - Poczekaj sekundkę- powiedziała i sięgneła do tylnej kieszeni spodni. Wyciągnęła bilet z wizerunkiem zespołu. - Wolałabym, byś podpisał dekolt, ale wtedy bym przestała się myć- zażartowała. - Po koncercie kupię płytę i poproszę o poprawę- dodała z uroczym uśmiechem. Sam uśmiechnął się półgębkiem na uwagę o dekolcie, ale już podpisywał się na bilecie długopisem pożyczonym uczynnie przez Claudię. Dziewczyna nawet wystylizowana na wampirzycę, przypominała zachowaniem siebie ze szkoły - pomocną i przykładną. - Widzimy się po koncercie - rzucił muzyk, oddając bilet i długopis. Sam przeprosił fanów, zignorował kilka podpisów, zapowiadając, że po koncercie będzie jeszcze na to czas. Wciąż nie mogąc wyzbyć się orbitującego wokół niego pierścienia fanów, a głównie fanek, ruszył w stronę wejścia na zaplecze. Dwójka ochroniarzy zastopowała tłum przed wparowaniem tam za nim i nakazała wycofanie się do środka sali. Reszta zespołu już czekała w wydzielonej na zapleczu sali. Kilka pozostałych dziewcząt wbiło pełne zazdrości i podziwu spojrzenia w Cheryl i Claudię, zastanawiając się zapewne kim one są. Cheryl odprowadziła muzyka wzrokiem, bacznie obserwując miejsce, gdzie plecy kończą swoją szlachetna nazwę. - Jakoś brak Jaya mi teraz nie przeszkadza- skomentowała odchodzącego Sama.

Rachel oparła się o zagłówek, i odetchnęła z ulgą, gdy tylko Paul ruszył. Mina skwasiła jej się gdy choppery przejechały z rykiem. Widziała że Paulowi siadł nastrój. Może naprawdę lubił ten lokal i jego baraninę? Zrobiło jej się głupio. Właściwie do tej chwili nie miała pojęcia, czy jej obawy były słuszne. Po tej chwili zresztą też. Możliwe że mężczyzna wsiadłby i odjechał, a oni mieliby okazję by pomówić i się pośmiać. A możliwe, że odjechał bo ona wyszła. Nie miała syndromu pępka świata więc nie obstawiała z całą pewnością, że tak właśnie było. Miała za to niepokojące ciche odczucie, że popsuła przyjacielowi nastrój. - Wiesz, uwielbiam choppery. Pewnie o tyle bardziej, o ile bałabym się wsiąść na jakikolwiek. - uśmiechnęła się do siebie. - Słuchaj, ja naprawdę... Lokal był w porządku. Zaniepokoił mnie ten człowiek, który nam się przyglądał. Gdy wyszedłeś, przysiadł się i zaprosił na przejażdżkę motorem. Od czasów szkolnych nie słyszałam takiego tekstu na podryw. Wiesz że mam alergię na cwaniaków. Nie chciałam by nam popsuł humor. I chyba nie bardzo potrafię reagować w takiej sytuacji. O wiele lepszą kontrolę mam nad próbkami pod mikroskopem, niż nad rozmową z nieznajomymi' - przyglądała się Paulowi kątem oka, by wychwycić czy to o to chodzi. Może go widział? Albo widział zdjęcie w telefonie, i poczuł się nieswojo? Rachel mogla tylko zgadywać. Podchwyciła szybko pomysł, by sprawdzić co jest w klubie. Samą siebie tym zaskoczyła, ale przecież nieraz bawili się razem. Było w tym coś nieprzyzwoicie bezpiecznego. Nieprzyzwoicie zachowawczego. Jednak piwo robiło swoje - wpędzało Rachel z nastroju znudzonej życiem laborantki w nastrój kobiety planującej wizytę w klubie. Pewnie jej strój pozostawiał wiele do życzenia. Na szczęście względem stroju była na uprzywilejowanej pozycji dorosłości, i nie musiała wyrabiać sobie kompleksu na tym tle. Sam Paul widział już ją w najdziwniejszych strojach, począwszy od kitla, przez odzież ochronną gdy kiedyś w laboratorium jakiś gamoń omal nie spowodował epidemii, a skończywszy na szlafroku i koszuli nocnej, gdy odwiedził ją podczas choroby. Strój codzienny na tym tle wypadał właściwie najlepiej. - Byliśmy już tutaj?' - zaciekawiła się. Wychodzili na tyle rzadko że raczej powinna pamiętać. A jeśli nie ona, to Paul na pewno. Było bardzo możliwe, że zmieniające się oświetlenie, tłum rozbawionych ludzi i alkohol dobrze zrobią im obydwojgu. W końcu zawsze mogli później wziąć taksówkę.