Marzec, 1563 rok, Hiszpania - La Coruña 

Marzec, 1563 rok, Kuba - Hawana 

Marzec, 1563 rok, Irlandia - Limerick 

Czarny proch, Święci Pańscy! - tego zapachu Roter nie mógłby z niczym pomylić, nawet gdyby rozpylono w tym pomieszczeniu cały flakon perfum. Szybkim gestem złapał kapitana za łokieć i rozglądając się wokół syknął mu do ucha:

- To może być zasadzka. Czuję proch. - Zdecydowanie łatwiej i dyskretniej byłoby, gdyby mieli opracowany system gestów na takie okazje, bo jeżeli ktokolwiek ich obserwował, już zapewne zdawał sobie sprawę, że coś zwęszyli.

Kciukiem wolnej dłoni musnął kolbę swojego garłacza. No bo kto normalny strzela w burdelu, może burdelmama do jakiegoś niewychowanego klienta, ale nie o tej porze. Wszystkie dzwonki alarmowe w głowie pierwszego mata rozdzwoniły się na całego.

- To mogą być Francuzi - dodał, nadal szeptem, bo przecież Francuzi byli winni całemu złu tego świata. - Kapitanie, musimy opanować załogę, ale nie możemy dać się pojmać.

Dziewczyna właśnie skończyła szkic dość nietypowy, bo małego owada. Skąd się ten mały robaczek przypałętał tutaj o tej porze roku? Zmarzł pewnie malutki. Żal mi było, że musiałam go zabić. Ale czy na pewno musiałam? Usiadł na oknie, akurat gdy przez nie spoglądałam i moją pierwszą reakcją była chęć zabicia go. I nawet nie broniłam się przed tym - zaraz odnalazłam chusteczkę i to zrobiłam. A teraz, zamiast dać mu spokój, to go rysuję i do tego z pełną bezczelnością obdarzam go niepogiętymi skrzydełkami, jakby jeszcze żył. Jesteś naprawdę bez serca, Sheo. Ile to już istot pozbawiłam życia, podczas mojego krótkiego istnienia na tym świecie? Chciałabym uratować komuś życie, nie być tylko narzędziem zniszczenia w rękach losu. Czy to nie byłoby piękne? Świadomość, że właśnie dzięki temu, że ja żyję, ktoś inny mógł przetrwać? Mama często powtarza: “gdy będziesz mieć własne dzieci...” Och, kiedy to będzie. Zastanawiałam się, czy dawaniem życia można wynagrodzić jego odbieranie, teraz jednak uważam, że uratowanie kogoś jest sprawą znacznie większą. Rodzenie dzieci jest naturalne - jak śmierć ze starości. Zabijając kogoś nagle, ingeruje się w pierwotny porządek świata. I również w taki sposób trzeba odpokutować, zagrać fortunie na nosie, uratować kogoś, nad kim wisi już katowski mie Oderwała wzrok od kartki, słysząc, że ktoś wchodzi. - Daid? - zapytała, lecz po chwili zdała sobie sprawę, że to raczej mało prawdopodobne, by wrócił tak wcześnie. Odstawiła pióro i wstała z krzesła, przechodząc do pomieszczenia obok. Już na progu zamurowało ją. Chciała się zapytać, co ten pan tu robi, ale na jego prośbę zachowała milczenie. Przy okazji zauważyła krew, co dodatkowo ją zestresowało. - Pan jest ranny - odezwała się w końcu, ale dość cicho. - Pójdę po bandaże. Trudno powiedzieć czy powiedziała to bardziej z rzeczywistej chęci pomocy, czy po prostu chciała - choć na chwilę - znaleźć się w pomieszczeniu bez krwawiącego człowieka. Mimo że stresowała się powrotem, nie ociągała się i szybko wróciła z opatrunkami (gdy ma się w domu trzech małych rozbójników, różne wypadki się zdarzają i opatrunki są rzeczą iście niezbędną). Podała je mężczyźnie sztywno wyciągniętą ręką, patrząc na niego niepewnie.

Marzec, 1563 rok, Irlandia - Limerick Mężczyzna mocno zdziwił się na reakcję młodej kobiety. Spodziewał się wrzasków, bicia patelnią po głowie oraz wzywania pomocy. Wyjątkowa i niespotykana raczej reakcja. Albo to nie był jej pierwszy raz, kiedy to zakrwawieni ludzie pojawiają się w progu jej mieszkania, albo jest bardzo naiwna i dobroduszna. Tak czy siak, działało to na jego korzyść, więc nie ma co narzekać. Kiedy młoda poszła szukać opatrunku, ten już rozglądał się po domu. Niestety, nic tu złotem i srebrem nie pachniało. Cóż... Nie-nieszczęście w szczęściu. Pozwolił sobie usiąść przy stole, przy którym zazwyczaj cała rodzina spożywała posiłki. Zdjął płaszcz oraz rozpiął koszulę. Shea mogła teraz zauważyć, że ma do czynienia nie tyle z dorosłym facetem, co młodym mężczyzną. Całkiem dobrze zbudowanym, młodym mężczyzną. Na brzuchu widać było ranę zadaną jakimś ostrym przedmiotem. Najpewniej szablą. 

Marzec, 1563 rok, Kuba - Hawana 

Valeria snuła się uliczkami miasteczka. Tego wieczora była wyjątkowo zamyślona. Wspominała uśmiech, który na zawsze zapadnie w jej wspomnieniach. Lorencio – początkowo go nie lubiła, jak zwykle bywało w małżeństwach aranżowanych przez rodziców. Potem dała mu się poznać i poznała jego. Cieszyła się każdą chwilą z mężem i nie sądziła, że tak szybko i nagle go straci.  Z zamyślenia wyrwał ją przechodzień na którego wpadła. Mruknęła krótkie  - Odwal się. – i udała się do karczmy Pod Spaloną Strzechą.

Karczma ta była jej ulubionym miejscem nie tylko ze względu na dobrą jakość pomieszczenia czy posiłków, ale też przez to, że Valeria w tym miejscu odbiła się od dna. Zaraz po katastrofie gospodarz zatrudnił ją jako pomoc. Tutaj nauczyła się życia. Jak sprzątać, gotować, obsługiwać klientów oraz bronić się przed tymi za bardzo nachalnymi. Miejsce to też było kopalnią informacji. Ściągali tu wszyscy, którzy coś znaczyli na morzu.  

Dziś było tłoczno, duszno, jednak Valeria nie ściągnęła kaptura z głowy.  Pierwsze kroki skierowała do baru. Zamówiła kufel piwa i dopiero wtedy rozejrzała się dyskretnie po Sali. Jak zauważyła mężczyznę z czarną brodą to aż nie wierzyła we własne szczęście. Zamówiła jeszcze butelkę rumu i zdecydowanym krokiem podeszła do stolika w rogu karczmy.

- WYPAD!- warknęła do tych co podpisywali papiery. Wykorzystała fakt ich mocnego skoncentrowania na składaniu liter i zepchnęła ich z krzeseł. Na stoliku z hukiem postawiła butelkę rumu.

- Dołączam do Twojej załogi- nie zapytała, stwierdziła.