[hr][/hr]Lubicie straszne historie? Pomimo że Halloween dawno już za nami, jeszcze nie przebrzmiały echa strachu. Odwieczna motywacja istnień. Strach. Czy to nie strach nas motywuje? Wygodne mieszkania odsuwają od nas lęk przed zimnem i dziką zwierzyną. Rozum i wiara, przed upiorami.

Pewnie każdego z nas nachodzi takie uczucie, jakoby był prześladowany. Był obserwowany na każdym kroku. Skopofobia. Lęk przed byciem prześladowanym, lub obserwowanym. Dostałem to na papierku mając 5 lat, nieźle co? Nawet nie zacząłem szkoły, a już wlepiono mi żółte papiery. Ale oni nie widzieli tego co ja. Ja widziałem znacznie więcej. Zaczęło się to, od kiedy każda moja nowa zabawka, którą kupiła mi mama, następnego dnia była zniszczona. Czy to pluszowy miś, czy kolejka na święta. Szedłem w zaparte, że to nie moja wina, na darmo. W końcu przestałem dostawać jakiekolwiek prezenty. Był to dla mnie straszliwy cios. Mieszkałem z rodzicami na odludziu. Jestem i od zawsze byłem jedynakiem, a wtedy w okolicy nie było nikogo w wieku zbliżonym do mojego. Każde dziecko na moim miejscu wymyśliłoby sobie pewnie przyjaciela, byleby nie zwariować. Tyle, że ja nie musiałem wymyślać. Coś za mną chodziło od dziecka, nie było jednak przyjacielem.

Ukończywszy 12 lat dostałem od rodziców, po wielu prośbach i błaganiach, wymarzone zwierzątko. Był to czarny, puchaty króliczek. Byłem wniebowzięty. Wreszcie nie czułem się samotny. Od razu ogłosiłem futrzaka moim najlepszym przyjacielem. Jedynym. Niestety, nie nacieszyłem się nim zbyt długo. Po kilku dniach, nie pamiętam dokładnie ilu, zastałem mojego przyjaciela w pozycji leżącej. Myślałem, że śpi więc starałem się go obudzić, szturchając go. Nic. Nie reagował. Nie mógł też spać, bo oczy miał wybałuszone, jakby zaraz miały mu wyjść z oczodołów. Przeraziłem się. Pobiegłem do matki, powiedzieć co się stało. Okazało się, że ktoś udusił mojego królika. Oczywiście cała wina po długiej dyskusji spadła na mnie, bo poza mną i matką nikt nie mógł tego zrobić. Wiedziałem czyja to sprawka, ale nie chciałem ryzykować pójścia do zakładu więc milczałem. Mając 16 lat wyprowadziłem się z matką z domu. Tylko matką. Ojciec opuścił nas jeszcze zanim się urodziłem. Był alkoholikiem. Nie stać nas było na utrzymywanie domu jednorodzinnego. Dom był już stary. Z racji tego, że był duży, ciężko było nad nim zapanować. Pojawiał się grzyb, zimą było bardzo zimno, ze względu na słabe piece. Nawet dach był w połowie do wymiany. Sprzedaliśmy wszystko i przenieśliśmy się do miasta, do mniejszego mieszkania. Mniejszego, ale nadającego się do życia. Powodem również była zmiana pracy mojej matki. Musiałem też zmienić szkołę. Nie robiło na mnie to większego wrażenia, w sumie to i lepiej. W starej placówce wszyscy wiedzieli o mnie wszystko, głównie przez swoich rodziców. Łatwo było być sławnym na takim zadupiu. W nowej szkole nowi ludzie, czyste konto. Już pierwszego dnia w drodze na zajęcia czułem jego obecność. Odwracałem się za siebie co minutę, by się upewnić, że kroki czy szepty to tylko moje urojenia. Wydawało się, że tak, ale to był kolejny powód do zmartwień. Ale ja znałem prawdę. Pewnej nocy obudził mnie koszmar. W sumie to zwykły sen, bo koszmarem miało okazać się to, co zastanę, wychodząc na korytarz. Na podłodze leżał nóż kuchenny, a obok niego moja matka. Ona jak i nóż... Cali we krwi. Kolejne cztery lata mijały dość spokojnie. Do pełnoletności mieszkałem w ośrodku wychowawczym, a potem wprowadziłem się do przyjaciela, który wynajmował kawalerkę. Pewnie zaskoczyło cię słowo przyjaciel? W sumie mnie również. W ciągu tych czterech lat zdobyłem małą paczkę ludzi, których bym tak nazwał. Wtedy. Po tym co się stało, wolę już nikogo tak nie nazywać. Kiedy już myślałem, że koszmar, fatum, coś co za mną podążało niczym cień od dziecka, w końcu się ode mnie odczepiło, uderzyło nagle ze zdwojoną siłą. Tym razem ofiarą byłem ja. Obudził mnie głośny krzyk mojego przyjaciela. Byłem wystraszony i zlany potem. Wparował do pokoju, pewnie wrócił z nocnej imprezy. Zaczął na mnie wrzeszczeć. Nie wiedziałem o co chodzi, ale kiedy zapalił światło, moim oczom ukazał się totalny chaos. Powywracane meble, zbite szkło, porozrzucane ubrania. Jedynie lustro w łazience było nienaruszone. Natomiast widniał na nim napis, nie myślałem wtedy z czego był zrobiony, ale był czarny. Napisane było: "Znalazłem cię". Po długiej kłótni ze współlokatorem wyjaśniłem mu pokrótce, kto może być sprawcą. Zdziwisz się. Uwierzył mi. Sam miał pewne doświadczenia ze zjawiskami nie z tego świata. Zasugerował mi, byśmy się wszyscy zebrali i odwiedzili mój stary dom. Z pewnych źródeł wiedziałem, że stoi niezamieszkany. Przyjaciel powiedział, że zakończyć "to coś" można tam, gdzie wszystko się zaczęło. Miało sens. Byliśmy na miejscu. Ja i czworo znajomych, a raczej przyjaciół. Staliśmy przed domem. Przyjaciele wybrali sobie środek nocy, ponieważ twierdzili, że zwiększa to szanse na znalezienie tego kogoś lub czegoś. Widok mojego domu z dzieciństwa, te wszystkie okropieństwa na tle światła księżyca powodowały u mnie jeszcze większe przerażenie. Chciałem się wycofać. Nawet czułem, jak on tam jest. W tym domu. Widziałem jego odbicie w oknie na tle naszych. Tylko ja je widziałem. Znaleźliśmy się w środku. Dom był pusty, wszystko pokryte kurzem, żadnych mebli. Żadnych za wyjątkiem wielkiego lustra, wiszącego w przedpokoju. Pamiętam to lustro. Przypomniało mi się, jak często spędzałem przed nim czas, będąc dzieckiem. Obok była nawet przyklejona do ściany miarka, która miała za zadanie rejestrować moje postępy rozwojowe na tle kilku lat. Nieźle urosłem. Przywódca naszej bandy podsunął pomysł, a raczej rozkaz. Mieliśmy podzielić się na dwie grupy i przeszukać dom. Miałem iść na górę wraz z przyjaciółką, a pozostała dwójka miała przeczesać dół. Czego szukaliśmy? Nie miałem pojęcia. Nikt nie miał. Liczyliśmy na nawiązanie kontaktu z ową istotą. Ja nawiązałem, jak tylko tu wszedłem. Czułem jego oddech. Niemalże tak mocno jakby pochodził z moich własnych płuc. Słyszałem jego bicie serca tak wyraźnie, jakby wydobywało się z mojej własnej piersi. Wszedłem na górę pierwszy. Nie mogłem pokazać, że boję się swojego własnego starego domu. To był błąd. Kiedy dotarłem na górę, ujrzałem go. Ujrzałem cień. Stał za mną. Świat zawirował. Upadłem z hukiem na podłogę. Moja towarzyszka spadła ze schodów. Cały ten hałas sprawił, że reszta ekipy już była na miejscu. Słyszałem płacz. Ocknąłem się i powoli schodziłem na dół. Leżała tam niczym moja matka. Cała we krwi. Nie miałem pojęcia co się dzieje. Nikt nie miał. Znowu miałem mroczki przed oczami, a w głowie jego szepty. Jedyne co usłyszałem przed moim kolejnym upadkiem, to wzrok moich przerażonych przyjaciół i odgłosy ucieczki. Zostawili? MNIE? Odgłos ćwierkania ptaków wyrwał mnie ze snu niczym poranny budzik. Miałem nadzieję obudzić się we własnym łóżku. Miałem nadzieję na to, że to co stało się w nocy, to był tylko sen. Leżałem w mojej starej łazience. Przede mną wisiało lustro, które było wcześniej w przedpokoju. Z tą różnicą, że miało sporych rozmiarów dziurę, a wokół niej pęknięcia, jakby coś wybiło sobie okienko, przez które mógł mnie obserwować. Poczułem straszny ból w dłoni. Była cała czerwona od krwi. Wszystko było czerwone od krwi. Wyszedłem z pomieszczenia. To co ujrzałem, zapadło mi głęboko w pamięć. Uzupełniło album zdjęciowy z dopiskiem ,,makabra”. Siedziała na schodach jak żywa. Chciałem już do niej podejść, zapytać się, czy wszystko w porządku, ale wtedy jak na zawołanie, przekręciła się w bok, ukazując zakrwawioną twarz, pozbawioną oczu. Szczęka zwisała jej, była mocno pogruchotana i obdarta ze skóry. Odwróciłem się natychmiast do wyjścia, ale przy drzwiach zauważyłem moich przyjaciół. Byli przybici do ściany. Nogi, ręce. Ich ubrania były strasznie poszarpane i pobrudzone krwią, która dominowała tutaj jak nic innego. Wolałem nie wnikać w szczegóły ich wyglądu. Na ścianach było mnóstwo napisów, przedstawiających jedno i to samo zdanie: "Znalazłem cię". Napisane kriwą, jak moje dłonie. Obolałe dłonie. - To naprawdę straszne, co cię spotkało. - I tak mi pan nie uwierzy, doktorze. - To nie ma znaczenia. Faktem jest, że spotkała cię straszna krzywda, ale już nie musisz się martwić. Pomogę... Przestał mówić. Przestałem ruszać rękami. Odszedłem, a on spoczywał bezwiednie na swoim krześle. Przez moment traktowałem go jak mojego ojca, którego nigdy nie miałem. Poczułem ulgę, że w końcu mogłem to z siebie wyrzucić. Podszedłem do lustra, żeby jeszcze raz spotkać się z nim. Moim najlepszym przyjacielem.