---

Opis ogólny

Kraina posiada dwa słońca - z czego jedno z nich pełni tradycyjną rolę, drugie zaś daje tylko dodatkowe, chłodne światło - niedostrzegalne w pełnym dniu a dopiero pod wieczór. Jednak kraina nie wykształciła jeszcze dziedziny astronomii i nikt nie potrafi wyjaśnić dlaczego tak się dzieje. Dzięki temu dzień jest nieco dłuższy niż u nas a doba ma 28 godzin. Zapewne gdyby chcieć zmierzyć jedną z godzin naszym zegarkiem, czas różniłby się znacznie i byłaby ona dłuższa.

Teren przywodzi na myśl nasze słowiańskie tereny w czas średniowiecza - pomiędzy mocno oddalonymi osadami rozciągają się lasy i puszcze. Wielu Skelbardów i Trokka zajmuje się hodowaniem napigo bądź rybołóstwem. Są wśród nich też myśliwi - i jest to grupa najbardziej ceniona przez nieuprzywilejowane panny na wydaniu.

Władzę krainy stanowi Zakon Thaarskiego Pazura: Uprzywilejowana grupa ludzi, która początkowo przybierając nazwę Zakonu Słońca, zmieniła ją z czasem by zyskać zaufanie tubylców. Zakon ustanawia prawa krainy, i trzyma pieczę nad świątynią, którą utrzymuje z podatków. Jednak w obawie przed buntem Zakon ustanowił prawa tak drastyczne, że nie tylko część Skelbardów, ale i część samych rycerzy postanowiła obrać banicję za swą drogę, pozbywając się przywilejów i zamieszkując lasy.

---

Geografia

Wszystkie kontynenty Krona otoczone są pasami skalisto piaszczystego pustkowia ciągnącego się od brzegu w stronę lądu na odległość około dwóch kilometrów. W miejscach w których pas przecina równik, tereny pustynne są największe. Nie ma tam wiosek ani osad, ponieważ na terenach tych morze wkracza w ląd na dziesiątki kilometrów, toteż migracja ludności nadmorskiej w głąb lądu jest niemożliwa. Jednak północny i poludniowy kraniec Erbenii przeżywają co trzy lata łagodne, jedynie kilkukilometrowe pływy, toteż mieszkańcy nadmorskich wiosek rybackich mają tam domy zbudowane z dużych głazów. Są to domy o wybitnie grubych ścianach i niewielu małych okienkach. Raz na trzy lata opuszczają swoje domy, zamykając wszelkie otwory drzwiowe i okienne uszykowanymi na tą okazję drewnianymi czopami, a dobytek którego nie może zniszczyć woda, chowają w skrzyniach wykonanych z drzewa Kirma. Natomiast sami migrują na ten czas wgłąb lądu, by przeczekać dwutygodniowy okres pływów, nim woda zejdzie z lądu. Jednocześnie łączą tą podróż z odwiedzinami miejsca odbywania się Kefaliów czyniąc z tej podróży rodzaj świętej tradycji.

Wioski rybackie i pływy

Północną i południową część Erbenii łączą jedynie przesmyki pomiędzy górami, które jednocześnie są szlakami handlowymi. Od strony zachodniej istnieją dwa szlaki handlowe. Jeden z nich przechodzi przez południowe pasmo górskie. Jest to szlak osławiony jako Przesmyk Zbójecki. Stanowcza większość poruszających się tamtędy podróżników to handlarze próbujący uniknąć cła. Jednak pośród nich stanowcza większość wybiera szlak prowadzony znad pasma, idący wzdłuż Jeziora Początku - największego jeziora kontynentu Ibra. Szlak ten łączy Erbenię z krajem Xiros, prowadzącym w ramach sojuszów dyplomatycznych bardzo owocny handel, jako że Xiros położony jest w najbogatszym naturalnie, i najbezpieczniejszym terenie, w południowo-zachodniej części kontynentu Ibra. Xiros zajmuje się głównie hodowlą zwierząt i rolnictwem. Wymiana pozwala im na dostęp do wysokiej klasy wyrobów rzemieślniczych. Wielu Xireńczyków posyła swe dorastające dzieci właśnie do szkół erbeńskich, ceniąc ten rozwinięty i otwarty na naukę oraz odkrycia kraj. To właśnie Erbenia wiedzie prym w produkcji szkła, obróbce metalu, oraz tkactwie, co szybko ugruntowało jej pozycję na kontynencie.
Jednak nie wszyscy patrzą równie łaskawie na rozwój Erbenii. Wschód Ibry już nie raz zbroił się przeciwko swoim erbeńskim sąsiadom. Pomimo mniejszej biegłości Oskritos w obróbce metalu, Erbenia upatruje w Oskritos dużego zagrożenia, szczególnie po wojnie ósmej ery, podczas której Oskritos zdołał przejąć stolicę Erbenii oraz zamknąć ich zachodni szlak handlowy przedzierając się południem Naruntii. Dopiero wsparcie odciętego od szkolnictwa i zbrojeń Xiros pozwoliło Erbenii utrzymać niepodległość i wygnać najeźdźcę.

---

Styl życia i prawo

Pomimo działań Zakonu Skelbardowie nadal podtrzymują własne prawa i tradycje. Ci z nich którzy pragną podtrzymywać tradycje niezgodne z obowiązującym prawem - wybierają banicję. Wśród banitów większość stanowią osoby niesłusznie skazane na śmierć czy niesławę w związku z bardzo surowym prawem, które za wiele przewinień uznawanych w obecnych czasach w naszym świecie za normalne - grozi śmiercią.

Wiele spośród praw honorowych rdzennej ludności zapisało się w oficjalnym prawie Zakonu jako przywileje szlacheckie - jednak te z praw które mogą skutkować wyrokiem bądź pojedynkiem zyskały zapis pozwalający na poddanie się bądź ukorzenie bez rozlewu krwi. Spośród praw najważniejszych warto wspomnieć o zapisie zakazującym skelbardzkim mężom obierania żon spośród ludzkich kobiet, oraz zakazującym osobom bez statusu społecznego wybierania żon spośród szlachcianek - niezależnie od rasy.

Ważnym prawem jest prawo niewolnictwa: W przypadku kradzieży znacznej wartości - w szczególności kradzieży bydła i koni - winny może skorzystać z prawa niewolnictwa - i dobrowolnie oddać się na służbę na czas określony przez sędziego a mający zrekompensować poszkodowanemu stratę, jeżeli ten okaże prawo łaski i zgodzi się na takową służbę. Pomimo braku wolności w takim przypadku skazaniec ma prawo do zachowania godności a poszkodowany zobowiązuje się dbać o jego wyżywienie i nie czynić mu krzywdy. W przypadku kradzieży stanowiącej wartość przekraczającą trzecią część dobytku poszkodowanego - stosuje się prawo niewolnictwa. W przypadku kradzieży przedmiotów bądź zwierząt stanowiących dla poszkodowanego jedyne źródło utrzymania wyznaczona jest kara śmierci.

Prawo pojedynku jest dobrowolne. Do pojedynku można wyzwać jedynie przedstawiciela swojej klasy społecznej - dla przykładu - zarządca wsi nie może wyzwać do pojedynku świeżo uprzywilejowanego szlachcica. Szlachcic nie może wyzwać do pojedynku rolnika. Wyzwany ma prawo odmówić pojedynkowania - co jest jednoznaczne ze zwycięstwem osoby wyzywającej. Zabrania się pojedynkowania z ojcem narzeczonej o jej rękę. Zezwala się na pojedynkowanie o kobietę tylko w przypadku pogwałcenia zasad honoru przez wyzywanego. Pojedynek musi być oficjalnie ogłoszony oraz zgłoszony sędziemu bądź zarządcy wsi, i musi odbywać się przy świadkach.

W przypadku złożenia darowizny dla Zakonu bądź Świątyni, a stanowiącej więcej niż dziesiątą część dobytku, obywatel Slavii zostaje zwolniony z podatku dorocznego. W przypadku złożenia darowizny dla Zakonu bądź Świątyni a stanowiącej więcej niż piątą część dobytku, obywatel Slavii zostaje zwolniony z podatku na okres pięciu lat.

Imiona i Nazewnictwo:

Skelbardowie noszą charakterystyczne imiona dwuczłonowe, które służą zarówno jako imię jak i nazwisko. Przy czym imię - jak u nas - jest pierwsze. Imię wraz z nazwiskiem należy czytać razem i są nierozerwalną częścią.
Jeżeli rodzi się dziecko, nadaje mu się pierwszy człon imienenia, drugi zaś dziedziczy po ojcu. W przypadku zamążpójścia kobieta nie zmienia imienia-nazwiska, ale używa stwierdzenia "Z rodu..." po czym wypowiada drugi człon imienia - nazwiska męża.
Dla przykładu: Jeżeli Skelbard nazywający się Gri-Tailo będzie miał syna, może go nazwać Gori, wtedy chłopiec będzie nosił imię-nazwisko Gori-Tailo. Jeżeli Gori-Tailo poślubi Skelbardkę o imieniu Mija-Tuna, to ta od tej chwili będzie się tytułować Mija-Tuna z rodu Tailo.
Imion i nazwisk skelbardzkich nie należy tłumaczyć z żadnego ze znanych nam języków gdyż pochodzą z języka Skelbardów i nijak się mają do znanych nam słów. Nazwisko skelbardzkie może zostać oficjalnie zarejestrowane w urzędach jeżeli Skelbard noszący dane nazwisko zostanie uprzywilejowany przez przedstawicieli Zakonu do tytułu szlacheckiego. Wydaje się wówczas dokumenty potwierdzające nadanie nazwiska i tytułu - które są dziedziczone przez potomnych. W przypadku przyjaciół rodu, długów honorowych oraz przygarnięcia sierot, istnieje możliwość wydania nazwiska przybranemu członkowi rodziny jeżeli ubiega się o to zasłużony szlachcic, a przyjaciel ów który ma od tej pory dziedziczyć nazwisko pozostawał przy rodzie bądź zamieszkiwał z rodem dłużej niż dwanaście lat.

---

Sposób mierzenia czasu

---

---

---

---

Thaar

Thaar - Duże zwierzę roślinożerne, budową ciała przypominające nieco słonia. Jednak nie ma trąby a jego górna warga jest wydłużona i w pełni chwytna, od spodu pokryta tarkowymi wypustkami przypominającymi zęby by ułatwić zwierzęciu zdobywanie pokarmow. Thaar jest nie tylko bardzo duży i bardzo silny, ale też jego skóra jest odporna na zadrapania. Myśliwi wielokrotnie wskazywali jak ciężko jest zranić dorosłego Thaara, stąd ich łupem padały najczęściej osobniki młode, odzielone od swego stada. Obecnie polowanie na Thaary jest zabronione, gdyż jest on chroniony prawem jako święte zwierzę Naruntii w której występuje.
Thaary z upodobaniem żerują na niższych grzbietach górskich, gdzie trawy i krzewów jest pod dostatkiem. Dopiero gdy te przykrywa śnieg, schodzą niżej by szukać pożywienia. Ich zielonkawa skóra w słońcu może mienić się różnymi odcieniami, co pomimo niezwykłych rozmiarów tego zwierzęcia sprawia, że dopóki stado nie porusza się, niełatwo je wypatrzeć na górzystych halach.
Wierzono, że pazur Thaara - co należy zaznaczyć, nie uzyskany z polowania, ale znaleziony, przynosi niebywałe szczęście. W wielu rejonach ten przesąd przetrwał do dziś.

---

Lanoka

Lanoka - Zwierzę roślinożerne w płowym kolorze. Wielkości sarny. Żyją na urodzajnych terenach leśnych. Lanoki są zarówno zwierzętami hodowlanymi jak i dziko żyjącymi. Lanoki cenione są za swoje mięso i mleko. Jednak jest to nadal głównie zwierzę łowne, ponieważ rozmnażanie w niewoli nastręcza trudności. Pomimo swojej, zdawałoby się, cieżkiej sylwetki, lanoki doskonale skaczą i biegają. Upolowanie lanoki bez łuku jest właściwie niemożliwe. Obserwuje się, że żyją zarówno tabunowo jak i w parach, jednak nie poruszają się samotnie. Samce lanoki wyposażone są w twarde rogi z których potrafią zrobić użytek broniąc swojego haremu. Na jeden tabun przypada zwykle kilka samców, które toczą walki jedynie w okesie rozrodczym.
Lanoki łowione są również przez wzgląd na szkody, które wyrzącają w uprawach. Gdy obfitość naturalnych terenów kończy się wraz z nadejściem jesieni, stadami przesuwają się w pobliże pól uprawnych gdzie czynią niemałe szkody. Twierdzi się, że stado już czterech czy pięciu lanok jest w stanie zniszczyć uprawy z całego hektara zaledwie w ciągu jednej nocy.
Lanoki pochwycone jako dorosłe osobniki nie chcą rozmnażać sie w hodowli. Preferuje się więc w sprzedaży lanoki młode, niespełna roczne. Hodowla lanok jast wielce opłacalna przez wzgląd na ich bardzo odżywcze mleko, które jest w stanie wykarmić małe dziecko. Zwierzęta które nie dają mleka, są przeznaczane na mięso.

---

Kiratr

---

Usirak

Usirak - Ptak lądowy, porównywalny z dziką kurą. Usirak żyją w grupach - stadach. Ich nazwa pochodzi z języka Trokka i nie odmienia się. Mają niewielkie wymagania życiowe. Dostosowują się doskonale i do niskich, i do wysokich temperatur. Swoje gniazda budują na ziemi i traktują je jako miejsca tymczasowe. Często migrują całym stadem, szukając miejsc obfitych w jagody i inne drobne owoce, których pestki rozłupują za pomocą twardych jak kamień dziobów. Usirak wydaje się być powolnym nielotem, idealnym na pożywienie. Jednak polując na niego należy pamiętać, że w obronie swojego gniazda będzie walczył bardzo zaciekle, a jego dziób może być groźną bronią.
Wraz z rozwojem rolnictwa, coraz chętniej i częściej w gospodarstwach hodowany jest Usirak, jako źródło pożywnych jak i lekkiego mięsa.

---

Manda

---

Omaki

Omaki - Niewielki drapieżnik - wielkości lisa. I podobnego tybu życia. Zwykle poluje na drobne zwierzęta, głównie na ptactwo, dzięki niezwykłym zdolnościom wspinania się na duże wysokości. Dla ludzi nie stanowi on zagrożenia gdyż stara się ich unikać. Ponadto prowadzi głównie nocny tryb życia, więc nieczęsto widuje się go w jego naturalnym środowisku. Zamieszkuje zadrzewione tereny bogate w zwierzęta i owoce, które podjada w chłodniejszym czasie. Omaki ma bardzo silne tyle nogi, dzięki czemu skacze pomiędzy gałęziami drzew na znaczne odległości. Jego jakby umyślnie równana grzywka pełni dwojaką rolę. Z jednej strony zabezpiecza jego niezwykłe, czujne oczy przed nadmiarem światła, a z drugiej strony umożliwia mu szybkie poruszanie się po drzewach bez obawy, że uszkodzi wzrok małymi gałązkami.
Nie tylko jego tylne łapy są silne. Również kark jest mocno umięśniony, dzieki czemu omaki jest w stanie przytrzymać i uśmiercić ofiarę znacznie go przerastającą, jak choćby lanokę. Mało kiedy omaki decyduje się jednak zaatakować większe od siebie zwierzę.
Wszystkie jego łapy uzbrojone są w cienkie, ostre i szybko rosnące pazury.
Niemal nie słyszy się o przypadkach ataków omaki na człowieka. Jednak osaczony omaki, nie widzący dla siebie drogi ucieczki, zrobi użytek i ze swojej sprawności, i z ostrych jak brzytwy zębów.

---

---

Drzewa

Istretem: Ciekawe drzewo, którego uczeni nie przebadali do końca. Osiąga wysokość kilku metrów. Kora gładka, łuskowata, w jasnobrązowym kolorze. Liście żywozielone, cienkie i podłużne, gładkie, niekiedy z białymi skazami, rosnące w grupach i wyrastające po kilka z jednej łodygi. Liście drzewa uchodzą za niejadalne dla ludzi, stanowią jednak pożywienie wielu roślinożernych gatunków.
Alchemicznie obojętny. Specyficzne drewno istretemów wykorzystywane jest do produkcji łuków.

Mutr: Bardzo mocne i wysokie drzewo, o jasnym, żywicznym drewnie. Bardzo cenione ze względu na wybitną trwałość. Bale pozyskane z mutrów wykorzystywane są do budowy domów oraz mebli.
Liście i łodygi nie są wykorzystywane alchemicznie, jednak kora tego drzewa podgrzana w wodzie uchodzi za antybiotyk.

Esbanta: Drzewo o pniu średniej grubości, kora łuskowata, o dużej zmienności koloru w zależności od rejonu występowania. Liście grube, palczaste, o widocznych nerwach. Korona drzewa owalna, gęsta. Liście uchodzą za jadalne po ówczesnym zakwaszeniu, szczególnie na południowym wschodzie Erbenii znane są potrawy z esbanta. W niektórych rejonach drzewo to uznawane jest za poświęcone Lu-Nes jako najbardziej oddanej ludziom, i traktowane jako podarunek wobec ludzi, aby uchronić ich przed głodem. Liście esbanta ponadto nadają się na podstawę paszy większości zwierząt gospodarczych.
Alchemicznie nie stwierdzono żadnych niezwykłych właściwości, chociaż twierdzi się, że spożywanie kwaszonych liści wzmacnia odporność.

Xirosia: Jak nazwa wskazuje, drzewo to pochodzi z Xiros, z południowo-zachodnich rejonów kontynentu Ibra. Drzewo ciepłolubne, najlepiej czuje się w pełnym słońcu. Ze względu na doskonałe przystosowywanie się drzewa do sztucznych warunków, jest jednym z ulubionych drzew ogrodowych.
Drzewo niejadalne, o niejasnych właściwościach alchemicznych. Pokrój drzewa rozłożysty, drzewo osiąga rozmiar zaledwie kilku metrów. Kora jasnobrązowa do jasnoszarej, gladka. Liście drobne, ciemnozielone, połyskliwe.

Askar: Specyficzne, palmowate i pospolicie występujące na całym kontynencie drzewo, o niezwykle włóknistych i trwałych liściach. Kora bardzo zmienna, od gładkiej do chropowatej, zwykle ciemna. Z liści askaru robi się strzechy, łóżka i niektóre meble. W świątyniach druidzkich z liści askaru wykonywane są kopuły zadaszeń placów ofiarnych, gdyż liście te są bardzo lekkie i nadają się na wielkie konstrukcje. Można z nich po zwinięciu na mokro wyplatać również kosze.
Dość specyficzne alchemicznie, uważa się że wyciąg z tłuczonych, młodych liści askaru powoduje wzrost agresji i siły. Mikstury zawierające askar sprzedawane są pod ścisłym nadzorem Bractwa Światłych.

Flanna: Wysokie, strzeliste drzewo o guzowatej, ciemnej korze. Liście bardzo drobne, żółtawo-zielone, zagęszczone głównie w górze korony. Drzewo osiąga rozmiar nawet 25 metrów. Poprzez swoją wysokość, drewno flanny znajduje szerokie zastosowanie w budownictwie.
Alchemicznie obojętny.

Wropis: Popularny i ciekawy krzew leśny. Dorasta do wysokości dwóch metrów. Liście w zależności od wieku zyskują barwę od jasnozielonej do bordowej, ułożone gęsto na cieniutkich, skupionych gałązkach wyrastających bezpośrednio z ziemii.
W alchemii uchodzi zarówno za lekarstwo jak i truciznę, jednak wiedza na ten temat jest trudno osiągalna.

---

Zioła

Ziele Kefa: Uchodzi za najcenniejsze z ziół w Erbenii. Trzylistna bylina o liściach podłużnych, piłkowanych. Występuje w skalistych, trudno dostępnych rejonach. Pozyskiwaniem tej rośliny zajmują się jedynie kapłani trzymający wiedzę na temat tego ziela i jego występowania w ścisłej tajemnicy. Roślina ta przeważnie ma kolor brudnozielony do brunatnego. Rośnie do wysokości półtora metra. Liście rzadko występujące, osiągają długość kilkunastu centymetrów. Łodyga gruba, pokryta igiełkami z jadem. Jedynie wysocy kapłani przekazują sobie informacje, jak zebrać to ziele w sposób umożliwiający nie popadnięcie w śmiertelną gorączkę, nazywaną Gniewem Kefa, która jest skutkiem kontaktu z igłami rośliny. Gdy zerwane ziele więdnie, igiełki więdną wraz z nim, dzięki czemu stają się niegroźne. Roślinie przypisuje się właściwości powodowania śmiertelnej gorączki na odległość u osób przechodzących w jej pobliżu, na zasadzie kary za pokalanie świętego miejsca naznaczonego przez Kefa. Roślina nie nadająca się do spożycia, ponieważ jest zbyt włóknista.
Ziele Kefa Alchemia: Wedlug badań Światłych, nie niesie za sobą żadnych pozytywnych właściwości alchemicznych.
Pogłoska niesie, że można znaleźć tą roślinę w kraterach uśpionych wulkanów. Jednak trudno potwierdzić tą informację ze względu na to, że wulkany uchodzą za zarezerwowane dla Boga Kef. Ponieważ łańcuchy górskie stanowią ogromny obszar wzdłuż równika, teren niezbadany przez lud Erbenii jest bardzo duży. Niektórzy magowie sprzedają mikstury przywracające manę, wykonane rzekomo przy użyciu tego ziela.

Ashantea: Jedna z najcenniejszych roślin Xiros. W Erbenii uchodzi za rzadki przysmak. Liście ashantea bywają jedzone jako dodatek do posiłków, bądź żute w celach zdrowotnych. Aromatyczna, o zapachu kwiatowo-owocowym. Napary z tej rośliny zdobią przeważnie stoły możnych, ponieważ ashantea nie lubi sztucznych warunków, i jej zbiór odbywa się we wschodnich, niebezpiecznych lasach, gdzie rośnie pod drzewami w lekko nasłonecznionych, oferujących wilgoć miejscach.
Ashantea Alchemia: Uważa się, że ashantea ma właściwości wspomagające koncentrację. Okłady z parzonych liści stosowane są jako środek przeciwbólowy. Znane i powszechnie cenione, jednak drogie, są mikstury z ashantei zapobiegające paraliżom. Roślina pomaga również nieznacznie w przywróceniu zdrowia.

Wilkat: Roślina pnąca, pospolita w niemal każdej szerokości geograficznej kontynentu Ibra. Stanowi utrapienie dla sadowników, oplątując drzewa i krzewy cieniolubne. Prowadzi częściowo pasożytniczy tryb życia, wtapiając się ostrymi korzeniami w łodygi większych roślin, na których w przypadku suszy żeruje. Pomimo że owoce tej rośliny zbierane są na paszę dla zwierząt, ludzie cenią ją jako zioło i przyprawę. Wielu właścicieli domów zasiedla tę roślinę w miastach, jako ozdobę murów. Kwaszony wilkat jest używany również przez myśliwych jako przynęta na drobne zwierzęta roślinożerne.
Wilkat Alchemia: Lud Erbenii wierzy, że wilkat ma właściwości odpędzające złe moce. Wiara ta jest spadkiem po utraconym kraju Yenntragi, które słynęło z wiedźm niezwykłej mocy, bardzo szanowanych przez swych rodaków. Polecały one wieszanie wilkatu w oknie lub drzwiach domu, w celu odpędzenia uroków. Alchemicznie wilkat ma moc odwracania ataków zwierząt i osób pijanych.

Benarata: Ciekawa roślina skalna, niewybredna pod kątem rejonu geograficznego. Bardzo delikatna, tym samym trudna do pozyskania. W formie suszonej traci część ze swoich właściwości - jej zapach słabnie, a smak daje się wówczas uzyskać tylko przez kilka minut gotowania, później staje się obojętna dla smaku i wartości potrawy. Ciemnoczerwone liście przypominające kształtem serce ułożone są na krótkich, mechatych łodygach.
Benarata Alchemia: Maści z benaraty stosowane są w leczeniu najboleśniejszych chorób zakaźnych: chorego izoluje się w ciemnym pomieszczeniu, gdyż - pomimo że roślina jest światłolubna - maść z niej pozyskana w ostrym świetle traci swoje właściwości. Plecy oraz klatkę piersiową chorego okłada się maścią i pozostawia w ten sposób na cały dzień. W formie mikstury benarata stosowana jest jako panaceum na ugryzienia, ukąszenia oraz zakażenia.

Urkwia: Wysoka roślina na cienkiej, rurkowatej łodydze. Łatwo ją rozpoznać poprzez baldachy jasnoróżowych kwiatów i nieliczne, małe, trójkątne listki. Roślina nie jest stosowana jako przyprawa - uchodzi za roślinę trującą.
Urkwia Alchemia: W formie mikstury jest silnie działającą trucizną, którą wojownicy Bractwa Łowów zwykli nasączać strzały przeznaczone dla wrogów. Sam fakt, że odrzuca się mięso zwierzyny mającej styczność z miksturą tego typu wskazuje na siłę jej działania. W formie dymu powstałego ze spalonych kwiatów stanowi świetny środek odstraszający owady i dzikie zwierzęta.

Freban: Pospolicie występująca roślina nizinna, o okrągłych, jasnozielonych liściach i kruchej łodydze. Kwaśna w smaku gdy jest spożywana na surowo. Podczas gotowania traci część kwasu i zyskuje posmak słodkawy. Powszechnie stosowana w formie naparu. Właściwie nie ma domu w Erbenii, w którym nie byłoby jej zapasu. Wywar z frebanu uchodzi za napój towarzyski. W małych ilościach pobudza do myślenia i działania. W większych, usypia.
Freban Alchemia: Nie jest określony pełny wpływ frebanu na zdrowie i samopoczucie. Wiadomo natomiast że dodaje się go do mikstur i maści w celu uszlachetnienia ich smaku i zapachu, oraz pobudzenia organizmu do większej koncentracji.

Zroton: Delikatne pajęczynkowate glony porastające kamienie i powalone konary w cienistych, wilgotnych lasach. Zbierane oraz jadalne są całe rośliny z wyjątkiem korzeni. Zroton podbija cierpkość smaku niektórych napitek, jest też powszechnie stosowany do uszlachetnienia smaku mięs.
Zroton Alchemia: W formie naparu przywraca siły i chęć działania. W formie mikstury przywraca i podnosi kondycję. W niektórych rejonach Erbenii wierzy się że suszone ziele zrotonu noszone w postaci amuletu chroni przed czarnomagią.

---

Warzywa

Knulu: podobne z wyglądu rzepie, słodkawe i lekko pieprzne warzywo, hodowane z powodzeniem na terenie całego kontynentu. Stanowi podstawę diety w wielu osadach ze względu na małe wymagania i szybki czas wzrostu.
Knulu Alchemia: Z całą pewnością podnosi kondycję. Wspomaga również leczenie lekkich chorób dróg oddechowych i gorączki. Nie zaobserwowano innych działań. Warzywo jest obojętne jako składnik wywarów.

Astanka: kwaśnawe, niskie, bulwiaste Warzywo o rozłożystych ciemnozielonych i strzępiastych liściach, szczególnie cenione w miastach, jako zdrowe i sycące. Podstawa wielu posiłków na całym kontynencie. Astanki hodowane są głównie w Xiros, chociaż spotyka się rozległe fermy specjalizujące się w hodowli astanek również we wschodnich rejonach Ibry.
Astanka Alchemia: Warzywo pospolicie uważane jest za obojętne alchemicznie, jednak w niektórych rejonach południowej Erbenii znana jest maść z gotowanych astanek, jako lekarstwo na ból mięśni i kości - również ten spowodowany chorobą.

Wiunk: Małe, rosnące w kępach warzywo, z którego jadalny jest sękaty i mięsisty korzeń. Szczególnie cenione jest w Xiras oraz w stolicy Erbenii. Cierpki smak oraz bardzo aromatyczny zapach czynią z niego również doskonałą przyprawę. Trudno dostępne ze względu na wymagania. Rośnie wyłącznie w ciepłych i cienistych rejonach nizinnych.
Wiunk Alchemia: Uznaje się, że wywar z wiunków stanowczo wzmacnia koncentrację i usuwa senność. Niektórzy twierdzą, że pomaga w usuwaniu paraliżu, jednak alchemicy nie potwierdzają tej informacji.

Lappa: Najcenniejsze spośród warzyw Ibry. Rośnie w rejonach powulkanicznych, w szczelinach sklalnych. Roślina niemal pozbawiona liści, o sękatych, twardych łodygach. Jej przygotowanie do spożycia nie należy do najłatwiejszych, jednak w rękach wprawionego kucharza zamienia się w przysmak wonny i delikatny, choć nieco gorzkawy.
Lappa Alchemia: Ceniona alchemicznie roślina. Powszechnie uznaje się maść z lappy za lekarstwo przyspieszające gojenie się ran, leczące zakażenia. Magowie i druidzi wskazują na lappę jako na świetny środek dla przywrócenia many.

---

Owoce

Makra: Małe, czerwone owoce rosnące w kiściach. Drzewa makra stanowią podstawę sadownictwa w środkowej części Erbenii. Lekko cierpkie, słodkie i szybko fermentujące stanowią podstawę wielu napitek. Są również cenione przez gospodynie jako łatwe do przetworzenia i przechowania. Susz z owoców drzew makki stosowany jest powszechnie również jako przyprawa.
Makra Alchemia: Podnosi kondycję. Wspomaga leczenie przeziębień. Maść z makki wedle podań ludowych pomaga na oparzenia oraz łagodzi pozostałe dolegliwości skórne. Nie poleca się podawania surowej makki dzieciom i zwierzętom, jako mogące powodować dolegliwości żołądkowe.

Cypoka: Krzewy cypoki znane są w całej Erbenii, jednak pospolicie hodowane są głównie na wschodzie, ze względu na niską tolerancję upałów. Gorzkawe, zielonkawe owoce z dużą pestką w środku. Nie nadają się pod fermentację, jednak pozwalają się przetwarzać w formie suszonej. Pospolite na całym kontynencie jako podstawa wypieków, bądź jako przysmak sam w sobie. Podczas suszenia tracą część goryczy.
Cypoka Alchemia: Znany jest zwyczaj podawania zasypiającym dzieciom do ssania plastrów cypoki, jako usypiających i uspokajających. Co wyborniejsi alchemicy potrafią wykorzystać cypokę do produkcji mikstur nasennych. Maść z cypoki stosowana jest jako środek przeciwbólowy. Obniża koncentrację. Magowie wskazują na nieznaczny bonus do many po spożyciu surowej cypoki.

Narap: Nazwa narap jest nieodmienna. Są to małe, słodkie owoce rosnące na niskich, bogatych w owalne, połyskliwe liście krzewinkach. Owoce mają kolor ciemnoniebieski, od dołu zakończone są jasną, meszkowatą szypułką. Pestki są maleńkie, niemal niewyczuwalne, toteż owoc nadaje się w całości do spożycia. Oprócz pół uprawnych, owoc pospolicie występuje na łąkach i polanach. Jednak jego zbiór jest czasochłonny, co wpływa na jego cenę. Owoc ceniony szczególnie na wschodzie i południu Erbenii.
- Narap Alchemia: Nieznacznie podnosi temperaturę ciała. Zarówno na surowo jak i gotowany zwiększa szybkość. Może również w formie naparu podnieść na jakiś czas siłę.

Kroto: Jest to owoc o dziwnym, lekko kwaśnym smaku. Ceniony jest jako pospolity dodatek do potraw, soków, naparów i napitek, jednak bardzo rzadko spożywany jest samodzielnie. Rośnie na palmiastych drzewach, zwykle w górnych partiach korony. Zbiory nie nastręczają trudności. Dojrzałe, żółte i owalne owoce spadają same.
Kroto Alchemia: Owoc powszechnie znany znachorom i magom, poprzez swoje uzdrawiające właściwości. Przywraca od ręki kondycję i siłę jeśli jest stosowany w formie mikstury. Nie poleca się go osobom starszym ze względu na jego szkodliwy wpływ na serce.

Napigo: Ciekawa roślina, uchodząca za owoc choć powinna być uznawana za warzywo - jako że jadalny i zbierany jest jedynie jej korzeń. Napigo, jak nietrudno się domyśleć, pochodzi z ziem Napigo, leżących na połódniowym wschodzie kontynentu. Jedyny jadalny korzeń tych nieprzyjaznych ziem. Napigo doskonale radzi sobie z powulkanicznymi warunkami swojego rejonu, choć z powodzeniem bywa hodowany również na północy. Dobrze czuje się w niskich temperaturach i nie wymaga wiele wody. Jest to roślina herbaciana, uznawana za dobroczynną dla zdrowia i samopoczucia. Osoby osłabione, zmęczone, rozkojarzone częstokroć częstowane są właśnie wywarem z napigo. Smak (po ugotowaniu) słodkawo-kwaśnawy, wonny. Przed ugotowaniem roślina niemal bezwonna, toteż jej zbiorem w stanie dzikim zajmują się wyłącznie ci, ktorzy dobrze wiedzą jak napigo pozyskać. Pospolity od centralnych do krańców wschodnich ziem Ibry. Ceniony również w Trisam. W Erbenii uchodzi za przysmak i ciekawostkę, toteż tam jego ceny osiągają swoiste rekordy wśród tych, którzy znają napigo o w nim gustują.
Napigo Alchemia: Napigo znane jest na całym kontynencie jako lek na wzmocnienie i koncentrację. Podaje się go bez przeszkód również dzieciom i osobom starszym. Nie odnotowano żadnych skutków ubocznych stosowania napigo.

---

Skelbard - Rdzenna ludność środkowo-wschodnich ziem Ibry. Skelbardowie naturalnie zamieszkiwali tereny dzisiejszej Naruntii. Rasa cechuje się uszami przypominającymi zwierzęce, naturalną tendencją do atletycznej budowy, i dużymi tęczówkami oraz źrednicami - przez co ich czarne i ciemnobrązowe oczy wyglądają jak zwierzęce. Przedstawiciele tej rasy mają czarne włosy i oliwkową skórę. Gdyby nie oczy i uszy, najłatwiej byłoby ich porównać do znanych nam Indian. Osiągają wysoki wzrost, pomiędzi 170 a 190cm.
Skelbardowie są przyjaznym ludem który nie nawykł do prowadzenia wojen, i unika konfliktów. Obecnie większość Skelbardów znajduje się pod wladzą Zakonu Thaarskiego Pazura. Doskonale radzą sobie pozbawieni wygód cywilizacyjnych, choć i do nich dostosowują się bez żadnego problemu. Obecnie jest to jedyna rasa która tak dobrze zdołała dogadać się politycznie i gospodarczo z ludźmi, najprawdopodobniej przez swoją spolegliwość.

Trokka - Rdzenna ludność południowo-zachodniej części kontynentu. Ich włosy mogą przybierać jaśniejsze odcienie, uszy przylegają do głowy podobnie jak ludzkie. Są niźsi od Skelabardów i znacznie gorzej znoszą niskie temperatury, jednak to właśnie Trokka zdołali osiągnąć poziom cywilizacyjny zbliżony do tego który oferowali ludzie. Trokka, mimo że jako ludność potrafią żyć w doskonałej zgodzie, politycznie i gospodarczo są bardzo ekspansywni. Obecnie opanowali większą część kontynentu, w tym również mroźną północną wyspę Esbantę.
Trokka pozostają w konflikcie z ludźmi których nie chcą widzieć na swoich ziemiach. Bez problemu pozwalają osadnikom zamieszkiwać swoje tereny, uprawiać ziemię, handel i hodowlę, jednak wszelkie próby przejęcia przez ludzi władzy na ich terenach dotychczas kończyły się krwawą wojną, z której to ludzie ostatecznie wyszli przegrani. Niemniej jednak siły wciąż są wyrównywane i pewnie niejeden konflikt czeka te rozwinięte rasy.

Vaentilia - Nie są rasą, w naszym rozumieniu rasy. Vaentilie są kapłankami Boga Narunta- wyznawanego w środkowej i wschodniej części kontynentu. Tryb życia zmienia ich ciała i umysły przysposobiając je do roli kapłanek i wyroczni tak dalece, że nikt nie poznałby w nich skelbardzkich kobiet. Ich włosy i oczy stają się najpierw jasnozłote, następnie popielate. Podobnie jaśnieje ich skóra, co jest reakcją nie tylko na życie w podziemiu, przy braku promieni słońc, ale również na dietę złożoną głównie z podziemnych grzybów i glonów. Obecnie, w wyniku rozporząceń cesarza Naruntii, Vaentilie nie mogą kontaktować się z ludem skelbardzkim w formie innej, niż jako wyrocznie, toteż często pojawienie się ich przedstawicielki wśród ludzi budzi euforię i niedowierzanie. Uznaje się je za święte, i wszelkie akty agresji wobec nich mogą skutkować linczem ze strony oburzonej ludności.

Nenmor - Nenmorowie są po prostu potomkami Vaentilii i Skelbardow. Zanim Zakon Thaarskiego Pazura nałożył zakaz związków Skelbardów i Vaentilii, Vaentilie mogły poruszać się wśrod swojego ludu swobodnie. Obecnie, z przyczyn politycznych, związki Vaentilii i Skelbardow są zakazane, a w przypadku ich wykrycia karane śmiercią, toteż Nenmorowie wyginęli niemal całkowicie. Zabijani są wówczas nie tylko rodzice, ale również dzieci - jeśli udaje się to zrobić po cichu. Jednak dorosłych Nenmorów nie zabija się, z obawy przed buntem ludności. Nenmorowie podobni są Skelbardom. Ktoś, kto nie znał by ich rasy, mógłby wziąć ich za Skelbardów. Ich oczy i włosy są jednak jaśniejsze a skóra delikatniejsza. Co dziwne, pomimo tego są o wiele odporniejsi fizycznie i psychicznie. Nenmorowie z urodzenia są niemal niezdolni do agresji, choć ich o wiele większe predyspozycje fizyczne sprawiają że zarówno w nauce walki jak i łowów zostawiają pozostałe rasy daleko w tyle. Większość z nich zdając sobie sprawę ze swoich wysokich predyspozycji, zostaje uczonymi, przy czym najczęściej wybierają oni dziecinę alchemii, zajmując się uzdrawianiem. Niektórzy wierzą, że we wczesnych latach Nenmorowie przejawiają dar jasnowidzenia.

Ludzie - Ludzie nie są naturalną rasą Ibry. Nikt nie wie, skąd właściwie pochodzą. Legenda głosi że kiedyś u ujścia Rzeki Przemiany, jednej z trzech największych rzek kontynentu i największej rzeki Naruntii, po prostu pojawiła się flota. Ludzie szybko wkupili się w łaski rdzennej ludności skelbardzkiej, wykorzystując ich ufność i przejmując nad nimi władzę. Najpierw jako niosący wiedzę. Później - jako niosący władzę. Obecnie cała władza w Naruntii oraz na ziemiach wschodnich skupiona jest w rękach ludzi.

Na górę

---

---

---

---

Cesarstwo Naruntii

---

Na górę

---

Świątynia Druidów i Trzy Bóstwa

Na początku była myśl. Tworzenie. Myśl to możliwość. A wokół niej nic nie było. Jednak możliwości te nie mogły zaistnieć. Nie istniała wówczas potrzeba. Ani wola. Jedynie możliwości. Kręciły się wokół siebie i kręciły, aż było ich takie zagęszczenie, że eksplodowały. Tak oto pojawiło się zaistnienie. Xeantiani-Początek. Lu-Nes-Zaprzeczenie. Kef-Ład. Jednak nie wiedzieli oni o swoim istnieniu. Widzieli jedynie rozbiegające się we wszystkich kierunkach możliwości. Początkowo Kef nie wiedział, co należy z nimi robić. Same w sobie nie były ani bezładne, ani uporządkowane. Po prostu były. Xeantiani nadawał początek wszystkiemu, co wokół siebie zauważył. Jednak rzeczy i zjawiska nie miały końca. Czas nie mógł zaistnieć.
Wówczas Xeantiani przyszedł do Lu-Nes, pytając, czy może stworzyć przeciwieństwo początku. Lu-Nes po kolei dotykała rzeczy i zjawisk, myśli i możliwości. W ten sposób każde z nich otrzymywało swoje przeciwieństwo. Lu-Nes wiedziała, że nie miała prawa tego robić. Było to bowiem dzieło należące do Kefa - ładu i porządku. Pozazdrościła mu jednak, i postanowiła zastąpić jego ład swoim. Tak więc rzeczy miały jednocześnie początek i koniec. Obydwa po prostu trwały w zjawiskach, rzeczach i możliwościach, lecz żadne po sobie nie następowało. Gdy Kef zauważył, że jego rola została pominięta, zdenerwował się okrutnie, i postanowił ukrarać Lu-Nes i Xeantianiego. Nie chciał jednak robić niczego, czego nie powinien. Dlatego nadał zjawiskom i możliwościom, rzeczom i myślom czas, pilnując by zarówno ich początek jak i ich koniec były czasowi podległe.

W ten sposób narodziła się planeta Kron, wraz ze słońcem które ją ogrzewa, księżycami, które wyznaczają czas nocny, oraz życiem będącym ukoronowaniem prawa początku i końca.

Ludzie zamieszkali na planecie Kron, rodzili się powstając przez wolę Xeantianiego, przeżywając wszystkie sprzeczności poprzez podarunek Lu-Nes, i umierając poprzez dzieło Kefa. A był to czas, gdy troje pierwszych rozmawiało z ludźmi, których było mało. Wola sprawiła, że pierwsi zechcieli być traktowani jako Bogowie przez ludzi. I ludzie zaczęli modlić się do nich ze strachu, który również utworzył Kef, aby umieranie miało swój porządek.

Jednak Xeantiani i Lu-Nes nadal robili wiele rzeczy poza wiedzą i wolą Kefa. Tworzyli zjawiska nie mające dla Kefa uzasadnienia. Stworzyli smutek, niepewność, nadzieję, i wiele innych uczuć oraz emocji, które odsuwały ludzi od modlitw. Widząc, jak bardzo ludzie zajęci byli ich odczuwaniem, sami zapragnęli odczuwać emocje wraz z nimi. Wówczas Kef zdenerwował się jak jeszcze nigdy. Czuł smutek i rozgoryczenie, i wiedział że odczuwa je przez nieodpowiedzialne zachowanie Xeantianiego i Lu-Nes.
Wówczas złapał za jeden z odległych księżyców, i cisnął go w ludzi, chcąc ich zniszczenia. Jednak przypomniał sobie o swoim obowiązku utrzymania ładu, i zawstydził się widząc rozpacz Lu-Nes, która bardzo pokochała Kron i mieszkających na niej ludzi. Rozbił więc księżyc na wiele mniejszych, z których każdy upadł w inne miejsce.
Największy kawałek upadł na północy państwa Erbenia, tworząc nowe morze. Mniejszy od niego upadł na południu kontynentu Ibra, gdzie ziemia zdenerwowana atakiem wyrzuciła z siebie skaliste góry. Daleko na wschód od Erbenii, a w środkowej części Ibra, upadł trzeci kawałek. A było to wówczas królestwo Yenntragi, bogate w mądrość i bogactwa, strojne w piękne budowle. Ogromny kurz podniósł się wówczas nad kontynent w miejscach, w których upadły kawałki księżyca, gdyż pokruszyły się one od uderzenia. Gdy kurz opadł, królestwo Yenntragi już nie istniało. Ziemia na północy Erbenii zapadła się, a powstała dziura wypełniła się wodą. Ziemia na południu Ibra trzęsła się i trzeszczała, aż wydała z siebie skaliste góry.
Bogowie przestraszyli się swojego czynu. Toteż zeszli na ziemię i obiecali ludziom, że nigdy więcej nie będą musieli obawiać się zagłady z ich strony. A na dowód swojej prawdomówności, oraz chcąc naprawić wyrządzone krzywdy, każde z nich obrało domenę, której patronuje, by mieć w opiece ludzi korzystających z jej potencjału.

---

Obrządki ku czci Lu-Nes

Lu-Nes uchodzi za patronkę uczuć i emocji. Młode kobiety pragnące zamążpójścia lub macierzyństwa modlą się właśnie do Lu-Nes. Najbardziej religijni obywatele miewają w swoich obejściach przeznaczone do tego celu kapliczki, nazywane Domen Sprzeczności.
Jest to rodzaj ołtarzyka, na którym ułożone są zwykle: Liście drzewa Esbanta(drzewo w kulturze erbeńskiej uchodzi za poświęcone Lu-Nes), owoce Makka bądź napitka z nich(owoce Makka stanowią podstawę win i napitek: poświęca się je Lu-Nes jako przyczynę wewnętrznych sprzeczności i emocji), kadzidła zielne, oraz skrawek koszuli lub pościeli pani domu, w której spędziła noc poślubną(wedle legendy emocje i uczucia są tworem Lu-Nes, jest więc ona również patronką ogniska domowego).

Lu-Nes nie ma swoich świąt dorocznych. Kapłani Świątyni Druidów opracowali konkretne modlitwy, które można kierować do tego bóstwa. Modlitwa może następować wyłącznie w momencie zejścia słońca za horyzont, pomiędzy nocą a dniem. Uważa się bowiem, że to wówczas bogini siada na odpoczynek, by móc wysłuchać modłów.

Świętami Lu-Nes są dni przesilenia. Są to dni hucznych zabaw, nazywane również Świętem Wina. Zabawy odbywają się w największych miastach Erbenii. Zwyczaj ten nie znajduje swojego odpowiednika we wschodnich i zachodnich któlestwach, jest praktykowany wyłącznie w Erbenii. w dniach tych, na pamiątkę próśb Lu-Nes do Kefa o uchronienie ludów planety Kron, praktykowana jest ciekawa tradycja, zgodnie z którą każdy podróżnik, tułacz i żebrak powinien zostać napojony winem. Wzmianki o podstawach tej tradycji znajdują się w księdze "Objawienie Druida".

---

Obrządki ku czci Kefa

Ponoć odchodząc z ziemii, Kef zarządził, by kontakt z jego ładem i porządkiem nie został przerwany. Dokładny opis przykazania Kefa znaleźć można w księdze "Kryształowy Druid". Co trzy lata, podczas zaćmienia słońca przez planetę Ulumun-Ka, Kronem wstrząsają trzęsienia ziemii i wybuchy wulkanów. To właśnie wówczas ogromne pływy zalewaja porty i miasteczka nadmorskie. Oceany się burza, a ziemia drży. Kefalia są wówczas w mniemaniu mieszkańców Erbenii jedyną nadzieją na odwrócenie gniewu Kefa, i wybłaganiu u niego przywrócenia ładu i porządku.

Uważa się, że poprzez palenie kadzideł z zielem Kefa, można odebrać przekaz od niego samego.

Co każde trzy lata pas, w którym największe spustoszenie czyni wpływ Ulumun-Ka, przecina Erbenię, toteż Kefalia obchodzone są co trzy lata, w największej Świątyni Druidów - w stolicy Erbenii - Utridii.

Świątynie Druidzkie posiadają z tyłu ogromne place, zakryte owalnym dachem umieszczonym na palach, z otworem w środku. Otwór ma dawać ujście dymowi z palonego stosu Ziela Kefa, przez całe trzy lata skrupulatnie zbieranego i gromadzonego w świątyni przez najwyższych kapłanów druidzkich.

Do Księgi Kefaliów może się wpisać tylko ten, który według Rady Druidzkiej otrzymał jako wybraniec najczystszy przekaz od Kefa. Przekazane przez niego słowa i widziadła zapisywane są w Świętej Księdze Kefaliów.

Do obchodów Kefaliów nie są dopuszczani Czarni Alchemicy, zbuntowany odłam Świątyni Druidów zamieszkujący wschodnią część południowego pasma gór Erbenii. Posiadają oni wiedzę na temat właściwości Ziela Kefa, jednak wedle nauk świątyni są oni bluźniercami.

---

Śmierć i narodziny: Obrządki dziękczynne

Kef, jako bóg ładu i porządku, stał się dla ludów Xiros i Erbenii patronem narodzin i śmierci. Uważa się, że śmierć jest darem od boga Kefa, który uporządkował początek i koniec rzeczy, nadając im prawo przemijania, i tym samym tworząc czas. Każdy umierający druid stara się w ostatniej chwili swojego życia podziękowć temu bóstwu za dar śmierci.

Obrządki pośmiertne w Erbenii poświęcone są kolejno wszystkim trzem bóstwom. Pierwszy z nich, akt dziekczynny, poświęcony jest podziękowaniu bogu Kefowi za czas życia, i wynikającą z niego śmierć bliskiej osoby.
Akt drugi - żałobny. Uroczystości żałobne w zależności od urzędu sprawowanego przez zmarłego za życia, trwają od jednego dnia do tygodnia. Mistrzowie gildii, głowy bractw, oraz królowie żegnani są przez tydzień. Obrządek żałobny poświęcony jest Lu-Nes, boginii która wedle legendy za namową Xeantianiego stworzyła żal, smutek i rozpacz. Podczas aktu żałobnego składane są również modły pochwalne w stronę Xeantianiego, który wedle legendy stworzenia świata dał wszystkiemu początek.

---

Wiara w Narunta

Narunt - Czysty dech. Przyczyna. Mieszkańcy Naruntii mają swojego boga. Większosć z nich, pomimo akceptowania bóstw Kefa, Lu-Nes i Xeana, nadal pozostaje wierna Naruntowi. To on uchodzi za początek wszystkiego. Za tchnienie samo w sobie.
Narunt to ożywiona część świata. Dech. Dusza. Łączy wszystkie istnienia w jedno, będąc jednocześnie bóstwem osobowym i bezosobowym. Mając wolę, ale nie narzucając jej.
Wiara w Narunta jest pierwotną religią na kontynencie i jest to najsilniejsza religia zarówno w Naruntii jak i w Erbenii, oczarowanej obrządkami ku czci Kefa.

To naruntyjskie świątynie powstały na wiele wieków przed pierwszymi księgami druidzkimi.
Narunt jest bogiem łaskawym, nie ingerującym w życie swoich wyznawców. On daje tylko możliwości. Jest ich ojcem. Zwierzęciem poświęconym Naruntowi jest Thaar, jako uosobienie spokoju i łagodności.Najwierniejsi wyznawcy Narunta odrzucają wiarę w trójkę bóstw jako pogańską.

Nurty łączone

Jako, że ludność Naruntii i Erbenii wielokrotnie łączyła swe militarne i gospodarcze siły w obronie przed wschodem i południem, ludność mieszała się zasiedlajac odzyskane tereny. Po uformowaniu się państwa Trisam, na Irbie zaczął pojawiać się nowy nurt, łączący wiarę w trójkę bóstw z wiarą w Narunta. Zakłada on, że Narunt jako ojciec możliwości poddał swe dzieci - Kefa, Lu-Nes i Xeana próbie, otaczając je możliwościami które Kef jako pierwszy wykorzystał. Jednak i wyznawcy tego nurtu w sprawach wagi najwyższej zwracają się do Narunta. To jemu należą przysłowia, i podziw za zaistnienie świata.

Obrządki ku czci Narunta

Naruntyjczycy nie mają żadnej zaawansowanej obrzędowości. Bóg Narunt jest dla nich oczywistością samą w sobie, nie potrzebującą obrządku.
Jeśli chodzi o kulturę narosłą wokół tej religii, wspomnieć należy o świątyniach-wyroczniach.
Niegdyś światynie otwarte były dla naruntyjczyków o każdej porze dnia i nocy. Każdy mógł przebywać wśród kapłanek, sycąc się Czystym Tchnieniem - jak powszechnie uważano. To właśnie w grotach i jaskiniach pozbawionych światła, wokół których budowano wyrocznie Vaentilii, zwykły Skelbard mógł zrozumieć dar zaistnienia, skupiając się wyłącznie na wewnętrznym głosie i słowach kapłanów. Jednak Zakon zakazał tych praktyk, zezwalając jedynie na korzystanie z wyroczni. Kontaktować się z kapłankami w świątymi mogą więc obecnie wyłącznie przedstawiciele państwa i wysocy urzędnicy - osoby wyznaczone przez Zakon do opieki nad Świątynią. Z kolei, by nie odepchnąć ludzi całkowicie od wiary, pozwala się czasem Vaentiliom opuścić świątynie by pod nadzorem straży przemówić do ludu. Oficjalnym powodem zmiany prawa jest ochrona kapłanek, ktore ponoć po doświadczeniu kontaktów cielesnych z mężczyzną tracą swój wieszczy dar i nie są już czyste w oczach Narunta. Przedstawiciele Zakonu wskazywali też na bezpieczeństwo Vaentilii - jako osób świętych, ustalając nowe prawo. W rzeczywistości Zakon uniemożliwił w ten sposób skupianie się wokół świątyń buntowników, oraz rodzenie się Nenmorów, w których potencjale dostrzegają niemałe zagrożenie i przyczynek do buntu.

Obecnie każde domostwo naruntyjskie ma prawny obowiązek składać podatek na świątynię. Podatek występuje w dwóch formach. Podatek doroczny - po jego złożeniu Naruntyjczyk zobowiązany jest złożyć drugi podatek - już w formie pieniężnej, na cele państwowe. Podatek pięcioletni jest podatkiem który można opłacić tak w złocie jak i w plonach. Złożenie podatku pięcioletniego zwalnia z podatku dorocznego. Część tego podatku przeznaczana jest na świątynie. Podatej pięcioletni jedynie nazywany jest pięcioletnim. Stanowi on więcej niż dziesiątą część dobytku domostwa.

---

Na górę

---