Kethuir i przyjaciele

Moje domysły się sprawdziły. Był to gad. Ogromny gad. To nie było nic innego jak pierzasty latający wąż. Nie był do nas wrogo nastawiony. Po rozmowie z nim okazało się, że nie jest on odpowiedzialny na zarzuty, jakie wysnuł nam jeden z członków kultu. Prawdopodobnie mieszkała tu inna bestia. Zaleciłem stworzeniu przesiedlenie się. Nie mogłem jednak wrócić z pustymi rękami. Wylinka z łba węża musi wystarczyć.

Eris postanowiła wypić z wężem herbatę... nie będę wyciągał pochopnych wniosków co do jej osoby. Elf chyba uwierzył w dostarczony mu dowód, ale spostrzegł prawdopodobnie, że nie chcę dołączyć do kultu. Rozmowa nie przebiegła po mojej myśli. Zlecił mi jednak kolejne zadanie niczym chłopcu na posyłki. Miałem dorwać potwora, który grasuje niedaleko portu. Przyjąłem do zadanie zastanawiając się czy mam jakiekolwiek szanse na wyjście z tego starcia cało. Musiałem znaleźć Eris, nie było to jednak problemem. Podobno dowiedziała się czegoś ciekawego od węża. Zdążyła się z nim zaprzyjaźnić. Z jej rozmowy wynikało również, że dobrze dogaduje się z moim pracodawcą. Trzeba go odszukać. Następnego dnia zajęliśmy się tym, jednak nie zastaliśmy go w jego typowym miejscu pobytu. Eris okazała się być dzieckiem, które po prostu jest bardzo ciekawe świata. Nie zdawała sobie sprawy z niebezpieczeństw jakie mógł ten jej ciekawy świat zgotować. Postanowiłem odłączyć się od niej. Nasze pojmowanie czegokolwiek różni się w znaczącym stopniu. Nic dobrego nie wyszłoby ze współpracy. Zostawiam jej kult. Sądzę, że przez jej zwlekanie nic złego się nie wydarzy, sprawa bowiem nie wymagała nagłego działania.

Udałem się do portu. Przywiodły mnie tam niepokojące dźwięki. Zacząłem się zastanawiać czy moich zapisków nie czytają złośliwi bogowie. W porcie, a raczej przy porcie grasował olbrzymi mackowaty stwór. Walczyłem już z bestiami o podobnych rozmiarach, ale tą bestię widzę po raz pierwszy na oczy, w większej jej okazałości przynajmniej. Paszcza tej bestii liczyła sobie kilka rzędów wielkich i pewnie ostrych zębów. Ale bestia jaka by nie była, nie budziła we mnie nawet odrobiny lęku. My, kapłani Rathmy, jesteśmy pozbawieni zbędnych emocji, by nie przeszkadzały nam takie momenty jak ta. Postanowiłem nie tyle zabić bestię, co ją odgonić raz na dobre.

Walka z potworem prawie kosztowała mnie życie. Tajna, niedopracowana jeszcze sztuka odrodzenia - Symulakrum, poszła lepiej niż sądziłem. Bestia najpewniej zgnije na dnie oceanu. Zostałem przeniesiony do szpitala. Zrastające się mięśnie i nerwy nie pozwalały mi jeszcze się poruszać. Wzbudziłem w ludziach lęk i przerażenie ratując tym samym cały port. Może i był to inny świat, lecz wszyscy pozostają tacy sami. Boją się tego czego nie rozumieją i nie wiedzą, że w sytuacji takiej jaka miała miejsce nie można przebierać w środkach. Pozbyłem się ich potwora, ale wszedłem od razu na jego miejsce. Nagroda za pokonanie bestii została mi wypłacona. Zostałem wygnany z miasta. Odszedłem bez najmniejszego problemu. Postanowiłem, że udam się w głąb lądu.

W czasie mojej wędrówki usłyszałem potężny ryk... może skowyt. Nie miałem pojęcia co, lecz to co wydało ten dźwięk z pewnością było ogromne... Dźwięk ten dobiegał zza moich pleców, czyli gdzieś niedaleko portu, z którego mnie wygnano zapewne. Jednak ja nie mogłem wrócić. Powiedzieli wyraźnie by mnie tam już więcej nie było. Szedłem dalej i dalej. Na swej drodze napotkałem ducha pewnej dziewczyny. Moim obowiązkiem było dać jej wieczny spoczynek. Dziewczynę brutalnie zamordowano, a sprawca był na wolności. Po dotarciu do wioski zasięgnąłem informacji. Mieszkańcy się mnie bali. Nie chcieli współpracować. Nawet własna rodzina ofiary nie żądała sprawiedliwości. Ale nie zawsze trzeba jej żądać by ją otrzymać. Moje ciało jeszcze nie było w pełni sprawne, ale postawienie zwykłego człowieka przed sądem nie powinno sprawiać trudności.

Dokonało się. Sprawca, który dzięki mnie stał się inwalidą już więcej nie będzie niepokoił wioski. Zaleciłem ludziom by sami troszczyli się o swe dobra. Duch mógł zaznać spokoju, rodzina była szczęśliwa. Trzeba było jej zapewnić godny pochówek. Kiedy dotarłem na miejsce jej bezimiennego grobu znalazłem nóż. Był to jakby nóż myśliwski lecz miał na sobie nieznane mi symbole. Myśliwy jednak nie wiedział co one oznaczają. Postanowiłem odejść z wioski. Moja misja dobiegła tu końca. Wskazano mi kierunek kolejnego miasta. Podobno znajdę tam nekromantę. Miałem małe nadzieje.

Dotarłem po żmudnej wędrówce do miasta. Nekromanta, a przynajmniej ktoś kto się za niego podawał nie był w istocie osobą, której szukałem, która mogłaby mi pomóc. Postanowiłem rozejrzeć się po mieście. Miałem pieniądze i musiałem je na coś wymienić. Na coś przydatnego. Zawitałem w jakimś antykwariacie. Znalazłem tam amulet, który podobno może mnie przenieść w inne miejsce. Pulsowała od niego magia, ale nie wierzyłem w jego działanie i mocno się przeliczyłem. Zostałem wyrzucony na jakąś wyspę po środku niczego. Znalazłem na niej jakieś stworzenie. Czyżby smok? Zapewne, lecz ten świat dalej skrywał wiele tajemnic. Zostałem przez niego pokierowany na kolejną wyspę, na której być może znajdę coś więcej niż świecące kryształy.

Podczas mojej wyprawy na wyspę zastałem dziwnego gościa na mojej łodzi... Biło od niej śmiercią. Bardzo mocno. Zwała się Solento. Po dłuższej rozmowie i dopłynięciu w końcu na wyspę okazała się być w swoim mniemaniu wysłanniczką śmierć bądź samym jej obliczem. Nie tak wyobrażałem sobie to zjawisko. Po dokładniejszym zbadaniu wyspy okazało się, że toczy ją zaraza. Wiedziałem, że moja obecność tutaj nie jest przypadkiem. Musiałem zbadać tą wyspę i powstrzymać zarazę. 

Solento dała mi wreszcie spokój. Mogłem pracować sam. Doszedłem do tego, że zaraza ta spaczyła mieszkających tu ludzi. Jeden ze zdeformowanych powiedział mi, że to wszystko przez spadającą gwiazdę. Wtedy nie miałem żadnych wątpliwości. To po to tu zostałem zesłany. Spadające gwiazdy w Sanktuarium nigdy nie były niczym dobrym. Badania szły mozolnie. Pierwszy raz spotkałem się z tego typu zarazą. Niby pochodzenia naturalnego aczkolwiek przesiąknięte złą magią. Nie posiadałem przedmiotów niezbędnych nekromancie w takich momentach jak ten. Zaraza nie ustępowała, czułem, że jestem bezsilny. Moim planem było zabicie wszystkich żywych stworzeń na wyspie by oszczędzić im cierpienia. Z ich kości miałem wznieść kopułę, która zapieczętowałaby skażony teren.

Plan ten się nie powiódł. Przeszkodziła mi nieśmiertelna Solento. Moje ataki nie robiły na niej wrażenia pomimo tego, że ciało miała już praktycznie zniszczone. Wstawiła się za dzieckiem, które nosiło na sobie oznaki plagi. Zmieniało się. Ona jednak nie chciała by ta umarła. Nie było jej na pieprzonej liście... Zrezygnowałem z dalszej potyczki. Solento okazała się równie zbędna jak Eris, tylko przeszkadzała mi w tym czym powinienem się zająć. Idąc na brzeg przez las spowity mgłą doświadczyłem uczucia niepokoju. Nie było ono bezpodstawne. Na brzegu bowiem musiałem zmierzyć się z kolejnym stworem. Początkowo ukryty był we mgle, lecz w końcu ukazał się. Był to ptak, nie byle jaki ptak. Jego ciało było jakby złożone z fragmentów tej gwiazdy. Może to on był źródłem zarazy? Musiałem go zabić, tak czy inaczej.

Walka okazała się moją porażką. Pobiegłem jednak za uciekającym ptakiem lecz go zgubiłem. Zrezygnowany i zmęczony usiadłem na splugawionej ziemi, której moje ciało się nie imało. Zacząłem eksperymentować na sobie. Umieściłem w sobie kawałek skażonego kamienia, z którego dochodził jakby żar. Nie wiem jak ale zestroiłem się z nim. Czułem jego moc. Czułem również jak coś mi tę moc  odbiera. Namierzyłem to. Okazał się być tym znów ten stwór, z którym walczyłem. Był żywy i martwy jednocześnie. Zdawał się umierać, ale jakby nie mógł. On kradł energię zewsząd. Nie wiem jak, ale byłem skory skrócić jego męki. Ciosy jednak nie wiele dawały. Ptak dalej żył. Zamierzałem przekierować strumień energii do mnie. To był błąd. Czułem potęgę rosnącą z sekundy na sekundę. Mój umysł został przyćmiony iluzją potężnej mocy, która wyniszczała mnie od środka. Zanim jednak stałem się ofiarą obłędu... ukazała mi się ona... Valera, moja... moja dawna towarzyszka. Uświadomiła mi, że nie tędy droga, że to co poczyniłem było najgorszym z możliwych błędów. Chciałem za wszelką cenę wyzwolić się od tego przekleństwa. Udało mi się lecz straciłem na jakiś czas świadomość.

Po przebudzeniu zrozumiałem co zrobiłem. Jednak nie zapomniałem co mam do zrobienia. Stwór zaczął się rozkładać. W jego popiołach odnalazłem jakby szklaną kulę - esencję ten całej plagi. Musiałem to dokładniej zbadać lub zasięgnąć czyjeś wiedzy. Postanowiłem opuścić tą wyspę z racji tego, że zakrzywienie przestrzeni, jakie miało miejsce, zapewne ustąpiło. Zaraza zdążyła zapuścić tu już korzenie. Nic nie mogło uratować tej wyspy, ale ja mogłem jeszcze kogoś uratować i zrobiłem to. Znalazłem dwójkę dzieci, byli rodzeństwem, brat i siostra. Nie ufali mi, nic dziwnego, ale w końcu udało mi się ich namówić na ratunek z mojej strony. Przed odpłynięciem ujrzałem raz jeszcze Solento. Podarowała mi przedmiot, który był zdolny zapieczętować tajemniczą kulę. Skorzystałem z darmowej oferty. Miałem nadzieję, że już więcej jej nie ujrzę. Odpłynąłem z wyspy.