Beznadziejnie w nim zakochana, jednego dnia z wzajemnością, innego bez wzajemności, podporządkowała życie udowodnieniu mu, że może dorównać mężczyźnie. Że może być równie waleczna, skuteczna i niebezpieczna co on. Równie bezemocjonalna.

Zaś cokolwiek robiła, okazała się wyśmienitą złodziejką. Kradnie niemal niepostrzeżenie, ale też bardzo uważnie obiera sobie cel, co nieraz było powodem ogromnego wstydu Aleksa, który uważa że są miejsca i sytuacje, gdzie straceńcze chętki i instynkty należy opanowywać.

Po latach, widząc relację Aleksa i Nill (oczywiście interpretując sytuację po swojemu) zawzięła się. Pokłócili się wówczas i ucięli kontakt.

W dniu w którym Aleks zabrał Nill na plażę, gdzie bawiła się wraz z Bhandrą do cygańskiej muzyki, Luna pojawiła się w okolicy. Nieprzypadkowo. Rozmawiała wówczas z Aleksem. Doszło do ostrej kłótni w wyniku której uznała, że z tej mąki chleba nie będzie. Że dotychczasowe życie i zapatrzenie w Aleksa do niczego jej nie doprowadziło.

Wówczas postanowiła osiąść na lądzie i spróbować poukładać swoje życie. Od tej pory przestała pojawiać się w karczmie. 

Aleksa zobaczyła po jakimś czasie, gdy przyniósł do niej półroczną córkę Cirune. Bez zbędnych uprzejmości podał jej niemowlę każąc się nim opiekować. Zaopiekowała się należycie. Drugi raz widziała go gdy bez słowa powitania wprowadził Nill i Cirune ktore przyszły po dziecko. 

Po jakimś czasie wróciła do karczmy po szylkret - łup zdobyty podczas niebezpiecznej zbiorowej misji przeciwko nieumarłym japońskim żołnierzom. Pamiętała bardzo dobrze, że ukryła szylkret. Jednak jej skarbu nie było.

Nikt nie wie co stało się z 200 szylkretowymi zbrojami.

Zaś sama Luna wie, że o zbrojach wiedzieli tylko uczestnicy wyprawy i Gabriel. Toteż podejrzewa Aleksa, że wespół z Lailą okradli ją z jej skarbu. 

Pilnie więc śledzi, nie odzywając się, wydarzenia w karczmie, szukając jakiejkolwiek wzmianki nakierowującej ją na odnalezienie szylkretu.

***

W trakcie wyprawy na Wyspę Bez Powrotu Luna poznała załoganta. Nie jednego oczywiście, ale na tego jednego zwróciła szczególną uwagę. Wybitnie zdyscyplinowany, sprytny, budzący zaufanie. Przy okazji przystojny i atrakcyjny. To wystarczyło by wzbudzić jej... podejrzliwość. Chętnie igrała ze swoimi i cudzymi emocjami, spędzając czas na głupotach w towarzystwie załogi, niepomna celu rejsu. 

W trakcie jednego z wieczorów, podczas obchodów święta miłości, z którego wspólnie sobie dworowali, Perceval wyznał jej o kilka rzeczy za dużo. Tym samym gdy pojawiła się informacja o szpiegu mającym na celu uśmiercenie załogi, jej podejrzenia padły na jedyną możliwą osobę. Musiała zadecydować o uwięzieniu mężczyzny. Pierwotnie planowała go zabić. Jednak okazało się, że emocje wzięly górę. Zamiast tego, przynosiła mu posiłki, plując sobie w brodę za własną słabość.

Gdy prawdziwy szpieg został ujawniony przyznając, że Perceval był jednym z celów do zlikwidowania, uwolniła mężczyznę bezskutecznie błagając, by ukrył się i uniknął pojmania na lądzie. Od jego pojmania znów zaszyła się w rogu karczmy Dagona, nie interesując się ludźmi i zdarzeniami. Aż do momentu, gdy zobaczyła go zmarłego, podczas misji z Aleksem w Lessice. Zachowała spokój, jednak w głowie i w sercu coś pękło. 

Gdy okazało się, że ów żyje, a jedynie został uśpiony medykamentem, powzięła sobie za cel uchronienie go przed zemstą jego króla, i zaprowadziła do karczmy, następnie do swojego świata.

***

Poza wiedzą Percevala, w którym w międzyczasie Luna zdążyła się zakochać, zleciła Aleksowi zabójstwo człowieka jej zdaniem odpowiedzialnego za wyrok i na Percevalu, i na załodze statków powracających z wyspy bez powrotu. Tego samego dnia, Perceval po słowach Aleksa, sugerujących że takowe zlecenie zaistniało, zapytał jej. Gdy potwierdziła, oddał jej talizman, który kupiła na targu jako ochronny, właśnie dla Percevala, mówiąc że gdyby talizman działał, uchronił by go przed nią.

Luna potraktowała jego słowa jak zerwanie relacji, co bardzo mocno odczuła. Bezpośrednio po zdarzeniu wróciła do Liverpoolu, gdzie zaczęła przygotowania do wyjazdu do Londynu.

***

Luna doczekała niespodziewanych odwiedzin. Mathew, łucznik poznany w karczmie, odwiedził ją w Liverpoolu podczas... oficjalnie były to przygotowania do wyjazdu, jeśli tak można nazwać bunkrowanie się pod kocem z rumem w ręce i na mokrej poduszce. Zaproponował Lunie wyprawę po zarobek. Oczywiście, wyprawę pełną wrażeń - łowy na najgroźniejsze bestie. A Luna - jak to Luna, nie potrafiła sobie odpuścić.

***

Luna i Perceval pogodzili się dość nieoczekiwanie podczas przyjęcia u Essy. Od tej pory stali się niemal nierozłączni. Luna wiedziała że Perceval cierpi tęsknotę za swoim domem. Tymczasem w Lessice trwały przygotowania do zaślubin księżniczki Giselle z dziedzicem rodu Pahlen, Lexusem. Luna postanowiła umożliwić Percevalowi wyjazd na zaślubiny. W tym celu zorganizowała powóz, ludzi mających udawać służbę. Podczas zaślubin udało jej się porozmawiać z królem Roerem i uświadomić mu, że jego przyjaciel Perceval żyje. To podczas tej rozmowy dowiedziała się że królowej wszyscy mają za złe jej niefrasobliwe podejście do innych. Mając na względzie bezpieczeństwo ukochanego, Luna dołożyła swoje pięć groszy do zemsty na królowej, planowanej przez byłego załoganta - Borysa. Jednak nie przewidziała domyślności Percevala, który ostrzegł króla Roera listownie. Luna i Borys zostali aresztowani tuż po zniknięciu królowej. Niestety, w wyniku tego, pozostawiona bez wody, ale waleczna Luna utraciła noszone pod sercem dziecko Percevala, o którego istnieniu do tej chwili nie miała pojęcia. Miało to też pozytywne następstwo - konieczność interwencji medyka uratowała ją przed ścięciem. W rozpaczy Luna uknuła plan kobiecej zemsty. W międzyczasie los dał jej okazję bliżej poznać Generała Hrabiego Cypriana Verolite, którego charakterem, postawą i osobowością Luna oczarowała się na tyle, że rozważa pracę dla niego.

***

Luna zakochała się w Borysie pomimo że w dniu, w którym planowała wyznać mu uczucie, był z inną. A przecież tak wiele kosztowało ją by wymyślić, ułożyć dla nich ten dzień! Jednak zakochana kobieta chętnie zapomina to co złe. Był piękny poranek gdy pod gospodarstwo Borysa zajechał wóz, w którym jechali Perceval i Pauline. To musiało zaboleć Lunę. Ukłuć. Perceval planował dokonać z Borysem wymiany - zabrać Lunę a Borysowi pozostawić Pauline z którą ten spał podczas wyjazdu do Irlandii. Uniesiona dumą Luna zachowała zimną krew,nie pokazując po sobie jak bardzo ją to zabolało.Jednak Percevalowi w końcu udało się poczynić zamieszanie. Borysowi doniesiono, że obejmował Lunę pod królewską stajnią. W rzeczywistości jedynie przepraszał ją, ale zazdrosny umysł podpowiedział Borysowi co innego. Para pokłóciła się po tym, jak Luna spanikowała widząc po bitwie z Dirsan nieprzytomnego generała Verolite, podsycając zazdrość Borysa. Znów nie pokłócili się na długo. Nie chcieli i nie potrafili być rozzieleni.

 Jednak gdy przed kolejną bitwą wszystkie drogie Lunie osoby oświadczyły, że idą w bój, pomimo danego generałowi słowa, sama postanowiła przebrać się za mężczyznę i wyruszyć za nimi. Nie wszystko poszło tak, jak się spodziewała. Perceval chcąc ją zatrzymać, znając jej charakter, obezwładnił podstępem Borysa, przykuwając go łańcuchem do ściany. Luna, która niedawno przecież cierpiała uwięzienie w lochu, widząc skutego Borysa wpadła w histerię, mieszając we własnej głowie realia ze wspomnieniami. Jednak Borys dosyć szybko po odnalezieniu doszedł do siebie, i wyruszył na wojnę. Luna, przebrana za mężczyznę, wraz z siostrą Borysa, Fariką (księżniczką Lessicy) wyruszyła dyskretnie za nim.

 Już podczas pierwszego starcia utracili Percevala, który dostał bełtem z kuszy prosto w serce. Luna oszalała z rozpaczy.Pozostała z tyłu, pod pretekstem odwiezienia jego zwłok do pałacu.Czując ciążącą na sobie winę z powodu jego śmierci po tym, jak oświadczył że albo wróci z nią do pałacu albo pozostanie z nią w bitwie pchnęła się śmiertelnie nożem. Widząc jej konia bez jeźdźca, biegnącego za kolumną, Borys zawrócił po nią. Zdążył jej pomóc. Jednak budząc się, Luna wycięła z pamięci straszne zdarzenie. Była przekonana że spadła z konia. Nie miała pojęcia, że Perceval  nie żyje. Miała się o tym dopiero przekonać. 
Borys nie mógł długo utrzymać przed Luną tej tajemnicy. Spodziewał się że nie posłuży to dziewczynie. Luna dowiadując się o śmierci Percevala, a czując się jej winną, wróciła do karczmy by tam szukać sposobu.

***

Laila, no tak! Laila. Czarodziejka i nekromantka. Kto jeśli nie ona? Perceval miał nigdy nie dowiedzieć się, ile Lunę kosztowało przywrócenie go światu. A kosztowało o wiele mniej niż Luna uznawała, gdyż Laila dla przekory jedynie twierdziła, że ceną jest dusza. W rozmowie z innymi osobami przyznała, że żadnej duszy pożerać w zamian nie zamierza, a pomogła z dobrej woli. Jednak Luna od tej pory żyła przekonaniem, że duszy już nie posiada. Nagłe powstanie, czy też zmartwychwstanie Percevala stało się w pałacu wielkim wydarzeniem religijnym. Zapewne uczeni dokładają starań by to wyjaśnić. Ci bardziej religijni Lessicanie zapewne upatrują w tym cudu boskiego.

***

Borys dowiedział się w końcu, że jego siostra, Farika, pod wpływem Luny wybrała się na wojnę. Doszło do kłótni nie tylko pomiędzy Fariką a Borysem, ale również pomiędzy Borysem a Luną. Luna wiedziała że nie ma żadnej linii obrony. Była winna i miała tego pełną świadomość. I możliwe że zniosła by to, gdyby nie fakt, że Borys po raz wtóry gdy był zawiedziony Luną, spędził czas z Pauline o którą od dawna Luna była tak zazdrosna. Dziewczyna znów poczuła się niechcianą przeszkodą. Doszła do wniosku że jest tylko jedno miejsce na świecie, w którym ma swoje miejsce. Morze. A jednak ani Aleks ani Mehim już nie pływali. Wybór mógł być tylko jeden. Harley King, zwany Krwawym Kłem. Nie było łatwo przekonać Harleya, który w tym nagłym pragnieniu rejsu upatrywał ostrożnie podstępu. W końcu jednak Luna dołączyła do jego załogi. Wypłynęła na pokładzie Emily z Liverpoolu późną jesienią, popołudniową porą.

***

Potrafi być lojalna, serdeczna, bezinteresowna i zdolna do poświęceń. Przy czym, gdy już poświęca się dla kogoś, najpierw musi sama sobie to powypominać, narzekając na własną naiwność. Swoista obrona przed pokazaniem światu, że jest zdolna do czegoś więcej niż kradzieży. 

Podobnie, wylewnie serdeczna wobec osób które uzna za przyjaciół, nim je uzna przeprowadza je przez prawdziwą mękę swojej uszczypliwości. Testuje, sprawdza granice. Dopiero wtedy czuje się - lub nie - bezpieczna.

***

Co stało się z Luną, że z pyskatej nożowniczki stała się płaczliwą niewiastą? Nadal jest pyskata i nieufna. Nadal bywa butna. Nadal podejmuje nagłe i brawurowe działania. Jednak w jej głowie coś zaczęło się zmieniać. Coś, co mocno ją denerwuje.

Wysoka, wysportowana. Oczy siwe, włosy kasztanoworude, lekko falujące. Długie, prawie do pasa. Sylwetka dumna, wyprostowana.

Obecnie ognistorude włosy zostały przebarwione na naturalny brąz. 

***

Luna jako Lucjan - przebrana by móc jechać na wojnę:

***

  

Co się stało, że Luna zaczęła nosić suknie? A cóż innego mogłoby się stać, jeśli nie mężczyzna?

Wygląd na co dzień: