Esthera Golden
Garrett
Złotko (lepiej nie używać)
Irene Adler

---

Głuptasie, po coś dał się zapieczętować Ryuu? Na co tyle zachodu, na co cały ten ból? To nie było potrzebne. Szybko zapomniałeś...

*

Dziś znów długo rozmawiał z Rozalią. Wstyd mi, że źle mi z tym. Czasami czuję się okropnie, że jestem. Że przeszkadzam. To, co jest dla nich wspaniałe, boli mnie. Nie zrobili nic złego. Nie zasługują na to, bym miała im cokolwiek za złe.
I już nie wiem co jest gorsze, widzieć go z nią czy nie widzieć wcale.

*

Nie wiem dlaczego, ale gdy pierwszy raz go ujrzałam przyszło mi do głowy, że on zmieni moje życie. Okazało się to prawdą, ale skąd ta myśl…?
Czuję się nie jakbym coś zyskała, tylko jakbym odzyskała. Obudził część mnie dotąd uśpioną. Muszę nauczyć się siebie od nowa. Dziwne to, trochę niepokojące, ale przede wszystkim ekscytujące.

*

Tyle się ostatnio zdarzyło. Porwanie Rozalii, wampiry, teraz porwanie Emilio i Elizy, zniknięcie Lif... Muszę coś zrobić, bo jak zacznę nad tym wszystkim myśleć, to chyba mi przyjdzie oszaleć. Tylko Aleks coś odpierdala z tą podróżą. To była jedyna pewna i sensowna rzecz w tym wszystkim. Teraz już nie ma żadnej.

*

Miałam dzisiaj dziwny sen. Widziałam czerwone płatki kwiatu upadające na podłogę, do czyichś stóp. Dopiero, gdy spojrzałam wyżej, poznałam go. Obrywał płatki róży, powtarzając co chwilę: kocham, nie kocham, kocham, nie kocham…

*

Droga Różyczko, jesteś wyjątkowo piękna, tego nie można Ci odmówić. Mogłabyś mieć mężczyznę, który padałby Ci do stóp, uwielbiał Cię, przynosił co dzień bukiet kwiatów, pisał o Tobie wiersze, nie przeszkadzałoby mu nawet, że masz syna. Ale ty się uparłaś na Johnsona, wyrywałaś go mnie kawałek po kawałku, aż już nic mi nie zostało, oprócz dziury w sercu…
Droga Różyczko, czy jesteś teraz szczęśliwa?

*

Widziałeś, co zrobiłam z Elizą, z Emilio. To wszystko… Dusi mnie. Zieję jadem dookoła, odtrącam innych od siebie. Nie jestem już sobą. Zbyt wiele razy rozpadałam się w drobny mak. Wtedy, gdy dowiedziałam się o Emilio. I wtedy, gdy powiedziałeś mi o ślubie. Gdy Rozalia przyznała, że cię kocha. Wiadomość o kolejnym dziecku. To, że i ty ją w końcu pokochałeś… Bo pokochałeś, prawda?

*

Koka nie pyta, koka rozumie, huehuehue…

*
 
Dzisiaj o mały włos mnie nie zabiłeś. Trzy razy. Pierwszy, gdy celowałeś we mnie, drugi gdy wbiłeś ostrze w manekina, myśląc, że to ja… Trzeci, gdy przyłożyłeś pistolet do swojej skroni. Co ty sobie myślałeś? Gdybym nie zdążyła cię powstrzymać, nie miałabym innego wyjścia jak podążyć za tobą.

Od dawna dręczyły mnie pytania czy mnie wciąż kochasz, czy już nie kochasz, czy nigdy nie kochałeś…  Czy wolno mi wziąć to jako odpowiedź?

*

Eh… Kiedyś moje wpisy były mniej monotematyczne. Problem w tym, że teraz i moje serce takie jest.

*

Wciąż nie mogę w to uwierzyć, naprawdę się udało! Fyllip nie żyje. Emilio i Clarissa są wolni. Farika odnaleziona. Lif uratowana.
Jeszcze tylko została nam jedna zagubiona smoczyca….

Udało mi się namówić Aleksa, żebyśmy jednak płynęli razem. Wciąż zastanawiam się, kto wpłynął na początkową zmianę jego decyzji… Na pewno nie Teumer i nie Ryuu. Dagon? Mika? Amelia…? Amelia ostatnio wprost mówiła, że ma dość naszych kłótni…

*

Mogłabym mu wybaczyć, że przezwał mnie jędzą, że mnie kopnął. Nawet to, że nazwał psa Stefan. Ale tego, że próbował mnie oczernić w oczach Aleksa nie wybaczę. Przegiąłeś, mały.

*

Nie będę się z nim kłócić.
Nie będę mu robić wyrzutów.
Nie będę przy nim płakać.
A już za cholerę się z nim nie prześpię. Cóż... Warto było.

…Jeżeli dobrze pójdzie, uda mi się nie złamać wszystkich zasad już pierwszego dnia.

*

I kto teraz będzie mi mówić jaka naprawdę jestem?...
Rozumiem, dlaczego podjął taką decyzję. Przypominam sobie nasze pierwsze spotkanie, gdy postawił przede mną lodową ścianę. Teraz wiem, że to nie była ściana. To było lustro. Irytujące lustro, pokazujące moje wady, których nie chciałam widzieć. Ale dzięki niemu odkryłam też głęboko ukryty dar. Zmienił mnie. A o osobach, które nas zmieniły nigdy się nie zapomina.

*

Myślałam, że jeżeli sama odejdę to będzie łatwiej, lepiej. Gówno prawda. Nie ma go, nieważne z jakiego powodu. Czuję tylko palącą pustkę.

*

Z każdym uderzeniem serca, z każdym oddechem tracę go. I tracę przyjaciół. Teraz już jednak za późno, by się wycofać. Czy to możliwe, by dla nich minęło dziesięć lat? Czy pamiętają mnie jeszcze? Dla mnie minęło jedynie dziesięć dni.
O niczym się nie da zapomnieć.

*

To była prawdziwa sinusoida. Piekło i niebo na ziemi. Szczęście i płacz, pożądanie i zazdrość, czułość i ból, pocałunki i kłótnie, podziw i odraza, ciągle i ciągle, przeplatające się wzajemnie, zabijające intensywnością. Nie do wytrzymania.
Ale bez niego…

*

Aleksander White Johnson. Wciąż widzę jego nagrobek przed oczami, niczym scenę z koszmaru… Jednak nie mogę się obudzić. To wszystko jest tak przerażające, a jednocześnie tak nierealne. Miałam nadzieję, że się pomyliłam. Choć mi się zdawało, że minęła wieczność, miałam nadzieję, że naprawdę zniknęłam na nie więcej niż te trzy miesiące. A jednak, przegapiłam wszystko.

*

Wierzę, że byłeś szczęśliwy. Muszę w to wierzyć, bo inaczej to wszystko nie miałoby sensu.

*

Dziękuję, Judith. Dziękuję za wszystko, ale po prostu muszę tam wrócić. Do swoich czasów. Do przyjaciół. Do niego.

*

Kiedyś podróżowałam, szukając szczęścia. Teraz chcę tylko zapomnieć o szczęściu, które już nie wróci.

*

XLI wiek przyniósł wiele niespodzianek. Znalazłam odpowiedzi na pytania, których nawet nie zamierzałam zadawać. Poznałam miejsce, w którym naprawdę udało się Pustym polepszyć jakość życia. Zyskałam dla nich nowy szacunek oraz wiarę, że naprawdę im się uda. Poznałam także nowego przyjaciela, na wspomnienie którego nie mogę powstrzymać uśmiechu.

*

Znów leżysz u mego boku. Nie wierzyłam, że to będzie jeszcze kiedykolwiek możliwe. Widocznie prawdą jest, co mówią, że jak się kogoś naprawdę kocha, to nigdy nie traci się go na zawsze.
Śpij dobrze, ognistołuski.