Mała większość życia przed Abaddonem spędziła w Thunder Bay, średniej wielkości mieście położonym w Ontario, dość blisko granicy z USA. Była raczej z dzieciaków, co w ogródku miały swoje prywatne laboratorium. Umiała zrobić proch w wieku pięciu lat. Tata ją nauczył. Podobnie jak nauczył ją odkrywać materiały, budować własne konstrukcje oraz z ciekawością badać świat. Mała kuszę potrafiła zrobić nawet z patyczków po lodach. Wprawdzie malutką wersję, ale i tak nieźle, skoro wbijała wykałaczki na głębokość prawie 2 centymetrów w karton. Zdarzało jej się rozrabiać, coś stłuc, coś poplamić, ale umiała się przyznać i sprzątała po sobie. W końcu w większości wypadków robiła to przez przypadek.

 W międzyczasie jej rodzice przygotowywali się na nadejście końca świata. Informowali Lilith na bieżąco co udało im się już zdobyć, zbudować, załatwić, ale ku wielkiej irytacji dziewczynki nie tłumaczyli nigdy po co to, nie chcąc jej straszyć wielką kometą zachrzaniającą w stronę ich planety.

Po Abaddonie działo się z nią różnie. Najpierw wraz z rodzicami i sąsiedztwem ukrywała się w schronie, ale szybko się okazało, że nie ma skąd brać nowych zapasów, a obecne się kurczą. Trzeba było kogoś wywalić. Kozłami ofiarnymi stali się właśnie oni. Siedmioletnia Lilith i jej rodzice. Trudno powiedzieć, czemu akurat na nich padło. Sąsiedzi się zgadali i pewnego dnia Pan Gray obudził się, dostał do ręki dwa spakowane plecaki i słowny nakaz wyprowadzki. To było jakieś dwa lata po Abaddonie i najgorsze zdążyło minąć, ale i tak zważywszy na brak przystosowania, było im na początku bardzo trudno. Potem już tylko trudno, bo umówmy się, nikomu nie było łatwo. Lil razem z ojcem szukali sposobów na możliwie najlepsze dostosowanie się do nowej sytuacji. Pani Gray nie miała do tego głowy. Ona gotowała i opatrywała rany.

 Całkiem sprawnie odnaleźli się w tym nowym świecie dzięki dobrym pomysłom Lilith i jej ojca oraz szybkiemu zrozumieniu z kim się nie zadawać. A nie należało się zadawać z żadną z band grasujących w mieście. Były tam trzy duże grupy, od których najlepiej było trzymać się z daleka.

Radzili sobie dobrze, ale w końcu skończyły się źródła jedzenia, które znali. Zostały tylko te rośliny i ryby, które pierwszy raz na oczy widzieli właśnie po Abaddonie. Pierwszych prób podjął się Pan Gray, głowa i obrońca rodziny. Kilka prób się udało, ale wystarczył jeden błąd przy jakiś jagódkach. Były na tyle niejadalne, że ojciec Lilith po trzech dniach gorączki odszedł. Dziewczynka już tylko z matką próbowały dalej, ale żadna z nich nie umiała walczyć, co bardzo szybko okazało się potrzebne. Dwóch mężczyzn zaatakowało kobietę z dzieckiem (bardzo odważne!). Pani Gray podała dziewczynce plecak i kazała uciekać, doskonale wiedząc, że jak mała zechce, to jej za cholerę nie znajdą. Obserwowała ich później z gałęzi. Nie trzeba chyba opisywać, co zrobili z jej matką prócz ograbienia? To dobrze. Lilith pamięta ich dobrze, nadal miewa koszmary z nimi w roli głównej. Oboje byli koło trzydziestki, chyba bracia, bo bardzo podobni. Bruneci o wysokich czołach i szerokich ramionach. Nie były to wielkie typy, pewnie jeśli atakowali, to właśnie samotne kobiety lub dzieciaki. Później kilka dni dziewczynka bała się jakiegokolwiek hałasu, chowając się po norach lub w koronach drzew. To zadziwiające jak rzadko ludzie patrzą w górę. W końcu znalazła ją grupka przyjaciół. Trzech chłopaków i dziewczyna w wieku między 20, a 35 lat. Rozstrzał duży, ale dogadywali się dobrze. Miny musieli mieć doprawdy przednie, gdy tuż przed nimi nagle z nieba spadła mała dziewczynka. W plecaku miała pozamykane w plastikowych pojemniczkach różne owoce. Z początku chcieli ją zostawić, ale okazało się, że Lil jest w stanie wskazać, które z nich są jadalne, które trujące, a których właściwości jeszcze nie zna. Zaopiekowanie się nią okazało się opłacalne. I to był główny powód, dla którego zajęli się małą, wówczas rudą jak lis dziewczynką. I tak już zostało. Dziewczynka dorastała, jej włosy nieco wyblakły, nabierając mniej agresywnego odcieniu, ale jej przezwisko, Foxy, zostało.

-Bardzo logiczna. Potrafi rozumowanie oddzielić od emocji, przeanalizować problem i wyciągnąć wnioski.

-Cierpliwa. Ale jak już cierpliwość straci to… Abaddon to przy tym mały pikuś.

-Dokładna

-Potrafi znieść niewygody bez większego narzekania.

-Konstruktywne myślenie

-Rzadko kiedy myśli pesymistycznie. Optymistką też nie jest. Ona nie myśli jaka jest sytuacja, tylko jak ją poprawić.

-Każda podjęta decyzja musi wynikać z oczywistości lub być wyjaśniona w sposób logiczny (ograniczenie pochopnych ruchów)

-Każda podjęta decyzja musi wynikać z oczywistości lub być wyjaśniona w sposób logiczny (rozważanie decyzji, które nie wynikają z gwałtownej potrzeby)

-Niezbyt emocjonalna.

-Nie lubi kontaktu fizycznego. Podanie ręki, klepnięcie w ramię, piątka, czy żółwik wśród znajomych spoko, ale gdy próbuje ją ktoś objąć… rodzinę zdzierży(łaby, gdyby żyła), od kumpli się po prostu odsuwa, a obcemu nie zważając na konsekwencje potrafi po prostu przywalić.

-Nie jest trepem, ani wojownikiem. Przejdzie kilka kilometrów z plecakiem, przeżyje spotkanie z jakimś słabym przeciwnikiem, ale zdecydowanie nie przeżyłaby sama w świecie, w którym da się to zrobić tylko walką. Na szczęście w tym świecie można jeszcze uciekać. No i nie jest sama.

-Nie lubi braku higieny. Przynajmniej u siebie. I nie chodzi o to, że nie wejdzie do błota. Raczej o to, że czuje się po prostu źle, jeśli kilka dni pod rząd się przynajmniej nie opłukała w tych co bardziej potliwych miejscach.

-Niewielka styczność z walką, a co za tym idzie, również z bronią.