Strefa Sesji RPG • SSRPG - Event

Strona 42 z 136

[ Wpisy: ]

Poprzednia 1, 2, 3, ... 41, 42, 43, ... 134, 135, 136, Następna

Autor	Wiadomość
Data	27.12.2017
Luna	00:00:02 Luna 'Syn? Oszalałam?'
Luna	00:00:53 Luna 'Z kim mam syna? Czyje noszę nazwisko? Gdzie ten ktoś jest i dlaczego nie wiem o tym?'
Eliza,	00:01:11 Eliza, piętnastoletnia dziewczyna krzyknęła nagle. Pierwsze co zrobiła odcisnęło się na nosie Daniela złamaniem.
Eliza	00:02:14 Eliza zaraz po tym zerwała się, wstając tak, by być po drugiej stronie kabiny niż on. Sięgnęła znowu do pasa, gdzie powinna mieć swoją broń wściekła, że nadal nic nie ma.
Narracja	00:02:51 Narracja Alfred miał takie samo pismo jak Alfred w liście.
Narracja	00:04:51 Narracja Daniel krzyknął. Do Elizy zaraz podbiegli panowie w niebieskich mundurkach, przytrzymując ją. Zaatakowany mężczyzna wytarł krew spod nosa. Podszedł do trzymanej dziewczyny, wstrzykując jej coś na uspokojenie.
Rozalia	00:05:07 Rozalia czuła się jakby była w wariatkowie. Nikt nie chciał odpowiedzieć na jej pytania. - Ja Was wszystkich serdecznie pierdolę- warknęła i minęła Cypriana waląc go barkiem. Następnie ominęła tego ciołka Johnsona, który potrafił tylko stać w miejscu i złotooką wredotę. - Ja stąd wychodzę- podeszłą do drzwi i szarpnęła za klamkę.
Patriel	00:06:31 Patriel odłożył list i długopis na najbliższy stół. Nie mógł w to uwierzyć. Czyżby jako człowiek miał tak złe życie, że musieli zmienić mu pamięć? Ale nie czuł się szczęśliwszy. Jego życie tam też nie należało do szczęśliwych. Bylo wręcz okrutne. Jak długo musiał tu już siedzieć? Pogładził się po brodzie. Chyba niezbyt długo. Jak życie które trwało 12 tysięcy lat mogło być kłamstwem? W sumie nie pamiętał za wiele. Co ni mu zrobili? W co miał wierzyć. Był kompletnie zagubiony. Tak zagubiony, że opierał się o stół i gapił się w blat nie zwracając uwagi na to co się dzieje wokół niego.
Narracja	00:07:19 Narracja [...] Essy obejrzała się na Lunę, Rozalię i Elizę. Były tu wszystkie razem, gdyż ich wszystkie dręczył ten sam sen, zwieńczony obrazem szpitala St. Montgomery.
Eliza	00:07:51 Eliza szarpała się. Cośtam się nauczyła walczyć przez te 5 lat, jednak dwóch mężczyzn było w stanie spacyfikować ją skutecznie. -Nie podchodź!- krzyczała do Daniela, szarpiąc się.
Narracja	00:09:46 Narracja Rozalia nie mogła otworzyć drzwi, były zamknięte. Poczuła czyjąś rękę na ramieniu. Doktor Johnson. - Naprawdę nic nie pamiętasz? - szepnął.
Narracja	00:11:31 Narracja Eliza tak naprawdę nie potrafiła walczyć, to był tylko wytwór umysłu. - Zaraz się uspokoi - odparł Daniel. Czy też "Daniel".
Rozalia	00:11:37 Rozalia - Pamietam Dublin, jak pierwszy raz się spotkaliśmy, pamiętam Hiszpanię i statek i kolejne spotkanie, Liverpool, karczmę i zamieszkanie w Lessice. Pamiętam nasze dzieci Aleksander-
Rozalia	00:12:21 Rozalia - pamiętam porwanie w kosmos, i jak próbowałam do Was wrócić i też spotkałam nasze wnuki, po 712 latach. WYPUŚĆ MNIE STĄD-
Cyprian	00:12:29 Cyprian - Nie chciała pani powiedzieć, nie dopytywałem.
Narracja	00:13:35 Narracja [...] Essy zdjęła kratkę wentylacyjną, przedostając się do pomieszczenia. - Na co czekacie?! - syknęła.
Luna	00:13:48 Luna opuściła głowę z powrotem. Przymknęła oczy. 'Chcę dalej spać' - powiedziała przez płacz. 'Nie budźcie mnie więcej...'
Luna	00:14:51 Luna słyszała Rozalię. Dlaczego pamiętała to podobnie? Aleks faktycznie odpłynął z Dublina. Faktycznie mieli dwójkę dzieci. A ona doskonale wiedziała z kim mogła mieć syna. Jeśli sen był jedynym sposobem by tam wrócić, wolała sen.
Narracja	00:15:18 Narracja Złotooka położyła rękę na ramieniu Alfreda. - Proszę się nie martwić, za udział w badaniu otrzyma pan kwotę, która pozwoli spełnić pana marzenie. Pamięta pan swoje największe marzenie?
Eliza	00:16:04 Eliza faktycznie się uspokajała, ale wciąż była przestraszona i zdezorientowała. -Co się dzieje?
Patriel	00:16:36 Patriel - Nie wiem... Nie czuję tego. Nie pamiętam nic co by mnie wiązało z tym istnieniem... To nie moje życie - pokręcił głową - wszystko jest nie tak.
Aleks	00:17:03 Aleks otworzył w końcu drzwi. - Zaprowadzę panią do pokoju, będzie się mogła pani umyć i przebrać.
Rozalia	00:19:11 Rozalia - Chcę wyjaśnień. Który mamy rok, po cholerę tu nas trzymano i dlaczego ciągle mówisz mi "Pani"?-
Narracja	00:22:12 Narracja [...] Dziewczyny spotkały się w karczmy i wyruszyły do Nowego Jorku, a stamtąd wprost do szpitala St. Montgomery. Niestety, Patriel nie mógł pójść z nimi. Dzięki zdolnościom Luny i Essy dość łatwo dostały się do środka, jednak aby przejść do strzeżonych pomieszczeń, musiały wykorzystać kanały wentylacyjne.
Luna	00:23:46 Luna wiedziała że w takim razie gdzieś w tej rzeczywistości musiał być Perceval. Zywy. I nawet jeśli "jej generał" miał spoglądać w tej rzeczywistości na nią z politowaniem jak na waiatkę, to chyba było warto.
Rozalia	00:25:50 Rozalia - Wytłumasz mi to, zaufałam Ci w końcu i powierzyłam Ci sie, to powiedz mi proszę co tu się do cholery stało?-
Narracja	00:28:26 Narracja [...] Niełatwo to było znaleźć. Niełatwo to było zrozumieć, gdy na monitorze dostrzegły same siebie oraz Patriela ubranych w żółć w jakimś dziwnym pomieszczeniu. Jednak z notatek zostawionych na stole zrozumiały, że w jakiś sposób skopiowano ich jaźnie do komputera i robiono na nich testy. Było miejsce na pięć płytek. Wysuwały je po kolei.
Narracja	00:28:56 Narracja [...] Rozalia nigdy się nie dowie jaki był wtedy rok.
Narracja	00:29:11 Narracja [...] Luna nie spotka się z Percevalem.
Narracja	00:29:43 Narracja [...] Patriel nie musiał się męczyć z nowym imieniem.
Narracja	00:30:01 Narracja [...] Eliza uwolniła się od Daniela. Na razie.
Narracja	00:30:20 Narracja [...] Essy zakończyła swoją medyczną karierę.
Narracja	00:31:29 Narracja [...] Wszyscy trzymali w rękach płytki, na których byli oni sami. Ich kopie. Ale w jakimś stopniu to jednak oni.
Rozalia	00:32:43 Rozalia pierwsze co zrobiła to połamała płytę, którą trzymała w ręku.
Narracja	00:34:04 Narracja [...] Pomieszczenie wypełnił dźwięk pękających płytek. Alfred również dokonał żywota.
Narracja	01:58:47 Narracja ___________________________________THE END_______________________________________
Data	01.01.2018
Patriel	00:24:45 Patriel wbiega do pokoju eventowego z garścią podpalonych petard. Rzuca i ucieka.
Obudzona	00:49:12 Obudzona Laila ogląda co tu się do jasnego gwinta wyrabia. Pokój cały w palących się magnesach, platynach i złotach. Rozgląda się za obsługą co by posprzątała ten nieład artystyczny.
Data	13.01.2018
Red Rain	18:27:40 *Red Rain - .
Narracja	18:28:11 NarracjaJesteście daleko na północy Alaski, dokąd nie prowadzi żadna droga i można dostać się jedynie drogą powietrzną. Pracujecie w w firmie, która zajmuje się wydobywaniem ropy. Jest tu około setka ludzi i zbliża się Wasza zmiana. W tej branży macie o tyle dobrze, że pracujecie 2 tygodnie, później lecicie do domu na 4. Pakujecie się powoli do domu, bo samolot macie za 4 godziny. Jest mroźno, poniżej 20 stopni na minusie, ale oczywiście jesteście na to przygotowani odpowiednim ubraniem. Przynajmniej na jakiś czas, bo nikt by nie chciał zostać na zewnątrz cały dzień.
Narracja	18:28:22 NarracjaJak to w takich miejscach bywa, to jest enklawa alkoholików i zbrodniarzy. Ale oczywiście ktoś też musi pracować w biurze. Zwykle nikt normalny z własnej woli nie chce trafić w takie miejsce. Pracujecie na lądzie, gdzie macie dość prowizoryczne baraki, biura i miejsce do jedzenia, oraz niewielki bar, gdzie zwykle większość pracowników spędza pół nocy.Większość pracuje na zewnątrz cały dzień, lecz niektórzy spędzają cały dzień wypełniając papiery w biurach. Jedni zazwyczaj nieznoszą drugich.
Narracja	18:28:30 NarracjaCi, którzy pracują w biurach uważają, że tamte kreatury na zewnątrz są bezmózgami. Ci, którzy pracują na zewnątrz, przy wydobywaniu ropy, uważają, że biurokraci to patałachy, które nic nie robią.
Red Rain	18:31:07 *Red Rain - Gdzie piszę teraz?
Red Rain	18:31:25 *Red Rain - ok
Mali-Xan	19:16:09 Mali-Xan Yachaha! To ja!-zameldował się Mali Xan swoim niemieckim akcentem.
Red Rain	19:26:35 *Red Rain - Jeżeli czegoś słuchacie teraz, to radzę puścić od razu w pętli "The Grey - Into The Fray".
Narracja	19:33:29 NarracjaZbieracie się do wylotu. Jest spokojny, chociaż mroźny wieczór. Wiecie, że przed Wami kilka godzin lotu, więc pewnie sobie pośpicie w samolocie.
Narracja	19:35:19 NarracjaNigdy nie zabieracie ze sobą wiele, bo po co? Przecież nie tak dużo rzeczy ubrudziliście bardziej, niż już były brudne, więc pakujecie się w niewielką torbę i patrzycie tylko na zegarek, kiedy w końcu wylecicie z tego zadupia.
Narracja	19:36:47 NarracjaZapewne łykacie coś na pożegnanie z kolegami w barze, przecież lecicie na cztery tygodnie. I nagle nadchodzi ten czas, że trzeba powiedzieć "Trzymajcie się".
Narracja	19:38:12 NarracjaWychodzicie na zewnątrz i widzicie na oblodzonym lotnisku niewielki samolot, który ma zabrać około 30 ludzi, co i tak na ten samolot to około połowa tego, co może zabrać.
Narracja	19:38:58 NarracjaNiektórzy już wchodzą na pokład, inni jeszcze dopijają resztki w pubie.
Narracja	19:39:31 NarracjaSamolot odpalił silniki, rozgrzewając się do startu.
Narracja	19:40:47 NarracjaIdziecie po zaśnieżonym i oblodzonym terenie, w końcu docieracie do schodków samolotu i wchodzicie na pokład.
Narracja	19:41:54 NarracjaNa pokładzie jest gwarno, bo większość trochę wypiła przed wylotem. A Wy możecie w zasadzie posadzić się tam, gdzie Wam wygodnie, bo nie ma za dużo ludzi.
Narracja	19:42:34 NarracjaZmrok już zapadł, więc patrząc przez okno widzicie jedynie jaskrzący się w świetle księżyca śnieg.
Narracja	19:43:32 NarracjaUsiedliście na miejscach, które wybraliście i nagle samolot ruszył do przodu, by w końcu dać Wam cztery tygodnie wytchnienia.
Narracja	19:44:37 NarracjaPo jakimś czasie zmożyło Was, więc oparliście głowy na zagłówkach i zasnęliście, tak samo jak reszta.
Narracja	19:48:33 NarracjaNagle budzą Was gwałtowne turbulencje, lataliście wiele razy, ale czegoś takiego jeszcze nie przeżyliście.
Narracja	19:49:19 NarracjaJeśli ktoś z Was zajął miejsce przy oknie, może zauważyć, że jeden z silników płonie.
Narracja	19:50:36 NarracjaTurbulencje przestają być problemem po chwili, gdy uświadamiacie sobie, że lecicie w dół.
Narracja	19:51:05 NarracjaNie konkretnie w dół, lecz da się odczuć, że spadacie.
Narracja	19:52:41 NarracjaWszystko zaczyna się trząść i nagle wypadają maski tlenowe. Za oknem nie widać zupełnie nic, oprócz jednego, płonącego silnika.
Mali-Xan	19:54:57 Mali-Xan Zakłada maskę tak szybko jak się da i kuli się w pozycji bezpiecznej tak jak mówili na szkoleniu BHP.
Nilla	19:58:33 Nilla siedziała dalej tak samo, jakby nie zauważyła, że dzieje się coś strasznego. W końcu jednak sięgnęła po maskę i skuliła się między siedzeniami, przyglądając się reakcjom ludzi dookoła.
Narracja	20:00:02 NarracjaNagle słyszycie ogromy huk, silnik, który się palił właśnie wybuchnął, biorąc ze sobą kawałek skrzydła.
Narracja	20:01:15 NarracjaWiecie, że zbliżacie się nieukłonnie do ziemi. Niektórzy pasażerowie zaczynają wrzeszczeć z przerażenia.
Narracja	20:02:10 NarracjaI nagle następuje ciemność...
Narracja	20:03:42 NarracjaNie wiecie zupełnie co się działo w tamtych momentach, nic nie pamiętacie... Ale budzicie się w swoich fotelach, lecz leżąc bokiem na śniegu.
Narracja	20:05:06 NarracjaJesteście totalnie obolali ale chyba nic więcej się Wam nie stało.
Nilla	20:05:53 Nilla podniosła się, otrzepując ze śniegu. Rozejrzała się za innymi ocalałymi.
Mali-Xan	20:07:00 Mali-Xan Wstaje powoli jęcząc, a może przeklinając coś pod nosem.
Narracja	20:07:05 NarracjaWidzisz wrak samolotu, wciąż płonie... Wiele ciał porozrzucanych dookoła, niektórych płonących w rozdarrym wraku.
Narracja	20:08:10 NarracjaSamolot rozpadł się w pół i część jego ściany została rozdarta, zapewne przez drzewa.
Narracja	20:08:52 NarracjaWidzicie jak płoną zwłowi Waszych współtowarzyszy, niektóre twarze są już wypalone aż do kości.
Narracja	20:09:41 NarracjaNa horyzoncie możecie dojrzeć łunę, która oznacza, że niedługo nadejdzie świt.
Narracja	20:10:44 NarracjaWstaliście kilka metrów od wraku, wyrzuciło Was.
Narracja	20:12:38 NarracjaStoicie przed wrakiem, patrząc na płomienie i zwłoki, brnąc prawie po kolana w śniegu.
Narracja	20:13:16 NarracjaNie macie pojęcia gdzie się znajdujecie i w którym kierunku jest najbliższe miasto.
Nilla	20:13:56 Nilla sięga do kieszeni szukając telefonu. Przy okazji rozgląda się za jakimś cieplejszym ubraniem, może gdzieś leży jakaś ocalała kurtka, głupio byłoby się wyziębić.
Narracja	20:14:04 NarracjaNagle słyszycie ze środka kaszlanie.
Narracja	20:14:34 NarracjaNajwidoczniej we wraku ktoś wciąż żyje.
Mali-Xan	20:15:17 Mali-Xan Podbiegł tam i starał się znaleźć ocalałego.
Nilla	20:15:36 Nilla dalej szuka telefonu. Nie spieszy jej się wchodzenie do wraku który może się zawalić/ eksplodować.
Narracja	20:15:43 NarracjaNilla znajduje telefon, lecz nic po nim, bo nie ma zasięgu i bateria już prawie pada.
Nilla	20:16:51 Nilla wyłącza więc telefon i rozgląda się jeszcze raz po miejscu. Ktoś przed chwilą wbiegł do wraku, może jeszcze ktoś da radę się poruszać..
Narracja	20:17:24 NarracjaMali wbiega do wraku, który jest zapełniony dymem i widzi, że jeden z pasażerów, którego dobrze zna, wciąż jest przypięty pasami na fotelu. Jednak może też zobaczyć poparzenia na jego twarzy, które prawie uniemożliwiły mu jego identyfikację.
Narracja	20:19:26 NarracjaMali znał go dobrze, to jego kolega z pracy Tom. Dobry chłop, chociaż lubił wypić.. Zresztą, wszyscy tam lubili. Teraz siedział na fotelu w agonii.
Mali-Xan	20:19:39 Mali-Xan Sprawdza czy gdzieś w pobliżu nie ma jakiegoś materiału w śniegu. Cokolwiek kawałek kurtki ubrania tapicerki.
Narracja	20:20:20 NarracjaTwarz miał w połowie spaloną, druga połowa wyglądała niewiele lepiej.
Narracja	20:21:03 NarracjaW okolicy jest wiele porozrzucanych toreb podróżnych, przeglądając je znajdujecie kurtki zimowe.
Narracja	20:21:44 NarracjaButy zimowe mieliście na sobie przy wsiadaniu do samolotu, czapki też się jakieś znalazły.
Narracja	20:22:43 NarracjaTak więc powiedzmy, że jesteście przygotowani na -20... Ale nocą będzie zimniej.
Narracja	20:24:15 NarracjaPrzy ogniu, który macie teraz z płonącego samolotu jest dość przyjemnie, nie jest tak zimno.
Narracja	20:25:13 NarracjaPrzyjemnie to dość duże słowo, biorąc pod uwagę martwych ludzi, których znaliście. Z pourywanymi kończynami i całych zakrwiawionych.
Mali-Xan	20:25:35 Mali-Xan Chwycił cokolwiek lekkiego, chyba jakaś koszulka. Przejechał nią po śniegu i zwinął na prędce w rulon. Potem przyłożył sobie to do twarzy. Temperatura wewnątrz wraku powinna stopić śnieg w koszuli robiąc zwliżony materiał który na tą chwilę dawałby najlepszą ochronę przed dymem. Wrócił po Toma.
Nilla	20:26:31 Nilla grzebie dalej w torbach, szukając przydatnych sprzętów. Nóż, jedzenie, cokolwiek co pomoże przetrwać kilka najbliższych dni i ewentualnie wezwać pomoc/ dotrzeć dokądś.
Narracja	20:26:48 NarracjaTom spojrzał na niego nieprzytomnie i kaszlnął krwią. Faktycznie, śnieg się rozrtopił dość szybko i mógł do niego podejść.
Narracja	20:27:57 NarracjaDopiero teraz Mali mógł dostrzec, że oprócz poparzeń Tomowi z piersi wystawał kawałek metalu, który przebił go na wylot.
Narracja	20:29:02 NarracjaDoskonale zdawał sobie sprawę, że Tomowi nie da się już pomóc.
Narracja	20:30:10 NarracjaTom siedział w swoim fotelu w totalnej agonii, która potrwa może pół godziny, może dziesięć minut...

Strona 42 z 136

[ Wpisy: ]

Poprzednia 1, 2, 3, ... 41, 42, 43, ... 134, 135, 136, Następna

Zaloguj się Załóż konto"	FB Twitter Czat Gry Forum Ranking Jak grać? Kontakt

Szukaj...